Author Archives: strefa

Mówi się, że inteligencja emocjonalna, to nasza droga do osiągnięcia życiowego sukcesu. Z pewnością ma olbrzymi wpływ na nasze życie, bowiem nie ma takiej dziedziny, dla której inteligencja emocjonalna nie okazywałaby się znacząca. Inteligencja emocjonalna to połączenie umiejętności obserwacji i zarządzania emocjami własnymi oraz innych osób. Przede wszystkim pcha nas w stronę realizacji naszego potencjału, pomaga nam wyznaczać interpersonalne granice i przyczynia się do tworzenia satysfakcjonujących relacji, w życiu osobistym i zawodowym.  

Bycie osobą o wysokiej inteligencji emocjonalnej wiąże się przede wszystkim z chęcią spoglądania w głąb siebie i dostrzegania pewnych zależności, które wpływają na nasze samopoczucie. Osoba z wysoką inteligencją emocjonalną potrafi dostrzegać emocje, jakie aktualnie odczuwa. Potrafi również nad nimi panować. Wykazuje się empatią i zrozumieniem innych osób i ich emocji. Jakie jeszcze cechy posiada? Oto sześć cech, które posiadają osoby o wysokiej inteligencji emocjonalnej.

SAMOŚWIADOMOŚĆ EMOCJONALNA

Osoba o wysokiej IE potrafi dokładnie określać i nazywać emocje, którymi się kieruje. Posiada umiejętności wgłębiania się we własne stany emocjonalne i odnajdywanie ich źródła. W związku z tym wie, jakie emocje aktualne odczuwa i co je wywołało. Jest w pełni świadoma swoim uczuć i odczuć.

PRAWIDŁOWA SAMOOCENA

Osoba o wysokiej IE przede wszystkim zna swoją wartość, swoje możliwości i ograniczenia. W swoim działaniu nie kieruje się osądami innych, ponieważ wie, nad jakim obszarem musi jeszcze popracować.

WYSOKA SAMOKONTROLA

Osoba o wysokiej IE wie, jak reaguje w różnych, stresowych sytuacjach. W rezultacie wie, czego może się po sobie w takich sytuacjach spodziewać. W związku z tym wie też, jak zminimalizować trudne odczucia czy nietypowe stany emocjonalne. Posiada rozwinięte umiejętności samoregulacji.

ROZWINIĘTA EMPATIA

Osoba o wysokiej IE dostrzega emocje innych osób, a także stara się zrozumieć, skąd się biorą. Jest szczerze zainteresowana drugim człowiekiem, wykazuje się troską i chęcią współpracy. Jest osobą, która potrafi słuchać innych.

ZAAWANSOWANA ASERTYWNOŚĆ

Osoba o wysokiej IE potrafi wyznaczać granice i trzymać się swoich założeń. Wie, kiedy odmówić i potrafi to zrobić. Umie bronić swoich praw, ale szanuje też prawo innych do obrony.

ZDOLNOŚCI ADAPTACYJNE

Osoba o wysokiej IE posiada dużą odporność psychiczna na zmieniające się warunki. Gdy coś się zmienia, ona o tym wie i potrafi to zaakceptować. Jednocześnie potrafi dostosować się do nowych sytuacji i odpowiednio na nie reagować.

Inteligencja emocjonalna to nasza współczesna przepustka do sukcesu. To, co odróżnia ją od ogólnej inteligencji, to jej większa elastyczność i plastyczność. I jest to doskonała wiadomość, bo oznacza, że możemy ją wzmacniać i rozwijać. Jednakże rozwijanie kompetencji emocjonalnej wymaga od nas zatem zawsze wyjścia ze strefy komfortu, zmierzenia się z własnymi ograniczeniami i obawami.

Kryzysy są naturalną częścią każdego związku. Zdarzają się nawet wśród bardzo dobranych par. Kluczem do zażegnania pojawiających się problemów jest odpowiednie reagowanie na pojawiające się trudności. Co zrobić, aby przetrwać kryzys? Jak naprawić swój związek?

Jak odbudować związek po kłótni?

Naprawa relacji w związku po kłótni z partnerem może być stosunkowo prosta. Najważniejsze, aby obydwoje partnerów przejawiało ku temu chęci. Jeśli je macie – jesteście na bardzo dobrej drodze! Absolutnie należy unikać prób przemilczenia konfliktu i unikania konfrontacji. Takie zachowanie może doprowadzić do pogłębienia konfliktu.

Na początku warto zacząć od szczerej rozmowy. Należy jasno i wyraźnie mówić o swoich uczuciach i oczekiwaniach wobec partnera. Dobrze jest, aby obie strony wypowiedziały się na temat przebytej kłótni. Jej dogłębna analiza ze punktu widzenia obojga partnerów pozwoli w całości spojrzeć na istniejący problem. Ważne jest, aby uważnie słuchać wypowiedzi swojego partnera, starać się go zrozumieć i nie oceniać. Rozmowa na temat przebytej kłótni i tego, co ją spowodowało pozwoli wam znaleźć rozwiązanie, a także odszukać czynniki, które są wywołały. W rezultacie pozwoli wam unikać ich w przyszłości i zapobiegać kolejnym konfliktom.

Jak odbudować związek po zdradzie?

Doświadczenie zdrady jest niezwykle przykrym doświadczeniem, nierzadko prowadzącym do zakończenia związku. Jednak równie często pary, mimo trudnych doświadczeń, podejmują próby naprawy łączącej ich relacji. Jest to jednak wyzwanie, zarówno dla osoby zdradzanej, jak i zdradzającej. Cały proces pracy nad odbudową związku po zdradzie można podzielić na cztery etapy. Są to:

  1. Dokładne i wyczerpujące omówienie okoliczności zdrady.

Choć rozmowa na ten temat na pewno będzie bolesna, osoba zdradzana ma prawo do uzyskania całkowitej wiedzy o tym, co, gdzie, kiedy, jak, w jakich okolicznościach, z kim, dlaczego robił partner. W tym wypadku należy podjąć próby rozmowy, w której zostanie poruszony ten trudny temat. W tym przypadku konieczne jest zdobycie się na szczerość i odpowiedzenie na pytania, jakie chce zadać nam partner. Taka rozmowa może zostać podzielona na kilka etapów, w których krok po kroku będziemy zgłębiać omawianą sytuację, odsłaniając kolejne szczegóły zdrady. Osoba zdradzona ma czas na przemyślenie wszystkich wątpliwości, zadanie zastanawiających pytań, aby mogła uzyskać całościowy obraz sytuacji. Osoba zdradzająca w tym czasie powinna ze spokojem i otwartością odpowiadać na pytania, jak i przyjmować różnorakie pytania partnera. Może to być męczące, trudne, jednak jest konieczne, jeśli partnerzy chcą odbudować relację.

  1. Zadośćuczynienie.

Po szczerej rozmowie przychodzi czas rekompensaty za wyrządzone krzywdy. Nie chodzi tu o wskazywanie i karanie winnego, a o próbę wyrównania, zrekompensowania cierpienia drugiej strony. Zadośćuczynienie ma wymiar symboliczny, ma to być gest pokazujący partnerowi jak jest ważny, kochany i cenny, jak osoba zdradzająca żałuje i pragnie odzyskać zaufanie. Może to być jednorazowe wydarzenie lub ciągłe, okresowe działania.

  1. Odbudowa zaufania.

Najtrudniejszym punktem do przepracowania jest utrata zaufania. Najczęściej osoba zdradzana bardzo boi się kolejnego zranienia. W rezultacie ponowne zaufanie jest dla niej wielkim wyzwaniem. Aby zaufanie na nowo mogło powrócić między partnerów, często bardzo potrzebny jest okres całkowitej transparentności. Chodzi w nim o to, aby wyrazić zgodę i akceptację na sprawdzanie, monitorowanie działań drugiego. Partnerzy powinni się umówić co do okresu trwania takiej kontroli – nie powinien on trwać „wiecznie”, nie chodzi o bycie ograniczanym i wiecznie sprawdzanym, a jedynie o pokazanie swojej dobrej woli, zaangażowania i chęci naprawy relacji. Praktyka taka jest także pomostem do zbudowania zaufania. Podkreślić należy, że zaufanie nie pojawi się spontanicznie i samoistnie. Raz zawiedzione zaufanie nie pojawia się znowu. Trzeba włożyć świadomy wysiłek i zaryzykować, ufając na nowo.

Praca nad zaufaniem należy do partnera zdradzonego. Ciągłe rozpamiętywanie i nieufność w obawie przed ponownym zranieniem – jeśli nie zmniejsza się w toku pracy – również jest przesłanką do podjęcia terapii indywidualnej. Być może inne okoliczności czy wydarzenia z życia przyczyniły się do nadmiernego przeżywania zranienia.

  1. Odbudowa relacji.

Kolejnym ważnym etapem jest odbudowa relacji po zdradzie. Sytuacja zdrady jest szokiem dla osób w relacji, wzbudzającym mechanizm zmian. Partnerzy niejako budzą się ze snu, przypominają sobie, jak kiedyś wyglądała ich relacja, zaczynają tęsknić za wzajemną bliskością. Pragną czuć się przy partnerze dobrze, swobodnie, umieć i chcieć z nim dzielić swoje przeżycia, emocje, myśli. Chcą się czuć dobrze i godnie traktowani i tak samo traktować partnera.

Może okazać się, że zdrada jest zbyt trudna, by przepracować ją samemu. W takiej sytuacji z pomocą przychodzi terapia par. Terapia ma pomóc partnerom rozmawiać o trudnych i niewygodnych sprawach, nie ukrywać uczuć i wyrażać je z szacunkiem, z uwzględnieniem uczuć drugiej osoby.

Jak naprawić związek po rozstaniu?

Pierwszym krokiem, gdy zastanawiamy się nad naprawą związku po rozstaniu, jest odszukanie przyczyny rozstania. Gdy właściwie ją rozpoznamy, powinniśmy zastanowić się nad rozwiązaniem problemu i zadać sobie pytanie, czy chcemy go rozwiązać. Jeśli naprawdę nam zależy na drugiej osobie, jesteśmy przekonani, że będziemy w stanie naprawić swoje błędy i stworzyć z tą osobą udany związek mimo pierwszej nieudanej próby, to oczywiście podjęcie wszelkich starań ma sens. Zwłaszcza, jeśli rozstanie było wynikiem chwilowej słabości czy oddalenia się, głupiego nieporozumienia czy braku wyczucia cudzych potrzeb.

Rozważając wszelkie za i przeciw, bierzmy też możliwie obiektywnie pod uwagę postawę drugiej osoby. W istocie, bywa, że zaślepieni miłością nie zauważamy, że nasze uczucia nigdy nie były odwzajemniane, ktoś się nami zabawił, nie potraktował poważnie i być może wcale nie zasługuje, by się dla niego jeszcze starać.

W czasie rozważań za i przeciw naprawy, związku najprawdopodobniej mieliśmy czas, aby chwilowo od siebie odpocząć. Ten moment to także dobry sprawdzian uczuć naszego partnera. Jeśli wyjdziemy do z inicjatywą, być może okaże się, że druga osoba nie jest tym zainteresowana. W tym wypadku warto odpuścić wszelkie starania, ponieważ mogą powodować tylko dodatkowe cierpienie.

Jeśli okaże się, że partner wciąż żywi do nas uczucia, rozpocznie się etap intensywnej pracy. Musimy bowiem wrócić do dawnych błędów i nierozwiązanych problemów, by po raz kolejny nie doprowadziły do nieporozumień i oddalenia się. W związku z tym, punktem wyjścia powinna być szczera rozmowa. Podczas niej konieczne jest wzajemne wysłuchanie siebie z szacunkiem oraz omówienie tych aspektów, które wpłynęły na decyzję o rozstaniu. Taka rozmowa to okazja do udowodnienia, że mamy konstruktywne podejście do naszej relacji i chcemy coś poprawić, a nie czujemy się tylko samotni. To moment, by zmierzyć się ze swoimi oczekiwaniami, obawami, potrzebami i planami.

Jak naprawić relacje w związku?

Bez względu na to, co jest przyczyną rozłamu w związku, pierwszym krokiem ku jego naprawie jest przeprowadzenie szczerej rozmowy. Można przeprowadzić ją samemu lub w towarzystwie terapeuty. Ma ona na celu pomóc w znalezieniu przyczyny istniejących kłopotów.

Poradnia Strefa Myśli od wielu lat udziela profesjonalnej pomocy w zakresie psychoterapii par i małżeństw. Nasze doświadczenia pokazują, że wiele – mogłoby się wydawać, niemożliwych do przepracowania problemów – z pomocą specjalisty zostaje zażegnanych, a pary na nowo odbudowują łączące ich uczucie. Jeśli czujesz, że w Twoim związku pojawiły się problemy i potrzebujesz pomocy specjalisty, skontaktuj się z nami! Możesz umówić wizytę poprzez kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl, telefoniczny: 22 490 44 12 lub poprzez system zapisów online.

 

Toksyczne relacje dotyczą zarówno związków partnerskich jak i małżeństw. Taki związek diametralnie różni się od zdrowej relacji, która powinna zapewniać obu partnerom poczucie bezpieczeństwa i wzajemnego szacunku. Toksyczna relacja polega na tym, że jeden z partnerów znosi złe traktowanie i nie chce albo nie potrafi się z niego uwolnić. Zdecydowanie zaniża samoocenę i działa niszcząco, a tłamszony partner często nawet nie zdaje sobie z tego sprawy. Paradoksalnie, z toksycznej relacji nie jest łatwo się uwolnić.

Czym charakteryzuje się toksyczny związek?

Toksyczny związek jest wtedy, gdy koszty ponoszone przez nas przewyższają korzyści, jakie czerpiemy ze związku. W takiej relacji partnerzy nie rozwijają jej. Raczej mają poczucie, że stoją w miejscu, a związek nie jest dla nich satysfakcjonujący. Jest to związek, w którym jeden z partnerów znosi złe traktowanie i nie chce (albo nie potrafi) się od niego uwolnić. Relację taką można nazwać toksyczną. Związek taki utożsamiany jest z ciągłym poczuciem winy. Ludzie, którzy tego doświadczają czują ciągłe poczucie winy i ślepo wierzą, że ich partner może się zmienić. Jeżeli trochę bardziej się postarają to będzie lepiej i wszystko wróci do normy. A wszelkie niepowodzenia i problemy to tylko i wyłącznie nasza wina. 

Tłamszony partner, często nie zdający sobie z tego sprawy, zaniża swoją samoocene, a toksyczna relacja wpływa na niego niszcząco. Powoli tracąc poczucie własnej wartości, osoba taka wybacza kłamstwa i znosi upokorzenia. Wraca wtedy do tych nielicznych, dobrych i pięknych chwil, które połączyły dwie takie osoby. Jednak gdy zaczyna zdawać sobie sprawę, z faktu w jakiej relacji tkwi, uwolnienie jest bardzo trudne. Ofiara zdążyła zostać uzależniona od dominującego partnera i przez utratę własnej wartości – nie wierzy, że zasługuje na kogoś lepszego. Już wiemy czym charakteryzuje się związek toksyczny. 

Czy twój związek jest toksyczny? Objawy toksycznej relacji

Psychologowie wymieniają kilka podstawowych objawów toksycznych związków, ale oznaki toksycznego związku mogą być naprawdę różne. Dlatego tak trudno często się uwolnić spod wpływów partnera. W toksycznej relacji jedna ze stron jest jakby osaczona, poddawana przemocy psychicznej i/lub fizycznej, wpływom i naciskom. Jak więc rozpoznać toksyczny związek? Charakterystyczne objawy, po których możemy określić, że związek jest toksyczny, to:

  • kłamstwa — toksyczny partner kreuje swój wizerunek, tak aby uznawać siebie za bezbłędnego. Kłamie, aby nie zaburzyć tego wizerunku. 
  • kłótnie — Partner bywa agresywny, rzuca wyzwiskami, przez co prowokuje kłótnie,
  • niskie poczucie własnej wartości — partner, umniejszając twoje zalety i atrakcyjność, sprawia, że, ofiara czuje się niedowartościowana i nie warta czegoś lepszego, 
  • brak więzi emocjonalnej — toksyczny partner nie chce dzielić się z osobą poszkodowaną swoim życiem,
  • wywoływanie poczucia winy — wina za wszystkie niepowodzenia spadają na ofiarę toksycznego związku,
  • uczucie samotności — ofiara nie otrzymuje wsparcia, mimo bycia w związku samodzielnie rozwiązuje problemy i organizujesz wspólne życie.

Powyżej wymienione objawy są najbardziej charakterystyczne dla toksycznego związku. Istnieją jeszcze inne, równie ważne objawy, które powinny dać nam do myślenia, w momencie gdy występują one coraz częściej. Są to m.in.:

  • zazdrość (zwykle nieuzasadniona)
  • ciągła kontrola (brak prywatności)
  • obwinianie (obarczanie winą za wszystko)
  • umniejszanie (ignorowanie sukcesów, lekceważenie)
  • brak szacunku (również w towarzystwie)
  • ingerowanie we wszystko, co robi i o czym decyduje partner (m.in. kwestie wyglądu czy ubioru)
  • manipulacje (szantażowanie, intrygi).

Jeżeli znajdujemy się często w sytuacjach, w których takie objawy występują, powinniśmy jak najszybciej zakończyć taki związek. Nigdy nie powinniśmy pozwalać traktować się w sposób, na który nie zasługujemy. Musimy pamiętać, że to my powinniśmy być, w takim momencie, dla siebie priorytetem. 

Narcystyczne osoby tworzą toksyczne związki

Osoby, posiadające cechy osobowości narcystycznej tworzą toksyczne związki. Głównie przez fakt, że żywią się uwagą i podziwianiem ich samych. Osoby, o tego typu osobowości czują ogromną potrzebę jednoczenia sobie ludzi i sprawienia, by otaczający ich ludzie czcili ich wyższość. Ciężko określić czy robią to świadomie, ale osoby narcystyczne mogą celowo poniżać się za twoje sukcesy, umniejszać twoim osiągnięciom lub zaletom. Osoby o takiej osobowości nie potrafią przyznać się do błędu i popełnionej winy. Wierzą, że nigdy ich nie popełniają. 

Ciężko określić czy osoby o takiej osobowości, są świadomi tego, co robią. Jednak jeżeli jesteś w sytuacji, w której dana osoba sprawia, że czujesz się źle sam ze sobą – musisz jak najszybciej zdystansować się od tej osoby i podjąć kroki, aby zakończyć tą toksyczną relację. Musisz mieć zawsze na uwadze, że twoje zdrowie psychiczne, poczucie wartości i godność musi być dla Ciebie na pierwszym miejscu!

Jak zakończyć toksyczny związek?

Toksycznej relacji niestety nie da się naprawić. Jeśli partner świadomie i z pełną premedytacją lekceważy potrzeby partnera i nagminnie stosuje wszelkiego rodzaju przemoc – fizyczną czy emocjonalną, nie będzie zależało mu na uzdrowieniu związku. Taki związek należy jak najszybciej zakończyć.

Zakończenie toksycznej relacji nie należy do najłatwiejszych. Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że osoba była poddawana długotrwałym wpływom. W rezultacie jej poczucie wartości i pewność siebie zostały obniżone, a on sam w pewnym sensie uzależnił się od toksycznego partnera. Najważniejszym krokiem jest zdanie sobie sprawy, że tworzona relacja nie jest zdrowa. Warto jest także zapewnić sobie wsparcie bliskich osób, a jeśli będzie taka konieczność – odpowiednich służb. Często zdarza się, że toksyczny partner stara się utrudnić zakończenie relacji, dlatego warto skorzystać z pomocy innych i znaleźć bezpieczne miejsce, w którym będzie można się schronić.

Życie po toksycznym związku

Toksyczny związek pogłębia bezradność, zmniejsza pewność siebie i poczucie własnej wartości, wpędza w poczucie winy, sprawia, że jesteśmy niepewni własnych myśli i uczuć. Powrót do siebie po okresie, w którym marginalizowane lub niszczono wszystko, co było dla nas wartościowe, może być wymagający. W tym czasie warto skoncentrować się na sobie i zadbać o własne potrzeby. Powrót do siebie to nie tylko wzięcie odpowiedzialności za swój stan, lecz także znalezienie sensu i celu w nowych lub porzuconych aktywnościach. Może okazać się, że w tym celu będzie potrzebna pomoc specjalisty, dzięki którego na nowo odbudujemy swoją pewność. W takiej sytuacji warto pomyśleć o psychoterapii, która bez wątpienia pomoże w odnalezieniu celu i stawianiu kroków ku nowej, lepszej przyszłości.

Zerwanie z toksycznym partnerem, który tłamsił przez długi czas, jest wielkim wyzwaniem. W Strefie Myśli współpracujemy ze specjalistami, którzy z empatią i zrozumieniem podchodzą do każdego problemu naszych pacjentów. Jeśli czujesz, że jesteś ofiarą toksycznej relacji i potrzebujesz pomocy lub szukasz pomocy dla swoich bliskich, umów się na spotkanie poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Rozstanie to trudny moment w życiu. Często wiąże się z trudnymi emocjami, ponieważ nagle z życia znika ktoś, kto do tej pory był bardzo ważny. Jest to pewnego rodzaju strata, która wiąże się z żałobą. Czasami potrzeba czasu, żeby przejść przez wszystkie etapy rozstania. Jaki jest zatem proces gojenia złamanego serca i jak poradzić sobie po rozstaniu?

Doświadczenie straty w życiu każdego człowieka jest nieuniknione. Traci się przyjaciół, znajomych, utracić można miłość, rozpaść może się małżeństwo, zakończyć związek, z którym wiązało się nadzieje. Bez względu na to, jak długo trwał związek oraz kto podjął decyzję o rozstaniu, utrata bliskiej osoby może powodować ogromny ból emocjonalny. Jest to naturalne. Rozpacz po rozstaniu charakteryzuje się pewnymi etapami. Przez fazy rozstania przechodzą zarówno kobiety, jak i mężczyźni. Ich przejście i pozwolenie sobie na przeżywanie emocji pozwoli odzyskać równowagę emocjonalną i pójść z życiem naprzód.

Elizabeth Kubler-Ross przedstawiła pięć etapów żałoby, jakich doświadczamy po śmierci bliskiej osoby. Przez te same fazy możemy przechodzić na skutek utraconego związku, który także wiąże się ze stratą ważnej dla nas osoby.

1. Szok i zaprzeczanie

Zaprzeczenie w początkowych etapach rozstania jest naturalną reakcją na trudną wiadomość. Rozstanie dla większości wiąże się z czymś nieprzyjemnym. Dlatego organizm stosuje mechanizm obronny, jakim jest zaprzeczenie. Dzięki temu może chronić naszą psychikę przed zbyt trudnym do zniesienia doświadczeniem, na które nie jesteśmy przygotowani czy wobec którego czujemy się słabi, bezsilni.

2. Gniew

Kiedy szok i zaprzeczanie mijają, powoli dociera do nas, że rozstanie to naprawdę realna sytuacja. W tym momencie może pojawić się gniew, złość czy też wściekłość. I są to jak najbardziej naturalne emocje, które towarzyszą rozstaniu. W tej fazie rozstania często także próbujemy znaleźć winnego zaistniałej sytuacji. W rezultacie możemy obwiniać siebie lub kogoś innego, a także w tę stronę kierować swoją złość. To normalne, bowiem złość może także maskować smutek czy lęk, które na tym etapie są niezwykle trudne w przeżywaniu.

3. Negocjacje

Kiedy zrozumiemy, że gniew nie jest w stanie rozwiązać naszego problemu czy też przywrócić utraconej relacji, przechodzimy do kolejnego etapu żałoby po rozstaniu. Faza negocjacji jest próbą targowania się z partnerem, sobą, losem, bliskimi, itd. Niesie to nadzieję, że dzięki naszem staraniom uda się nam przywrócić to, co utracone.

4. Przygnębienie i depresja

Kolejna faza jest najsilniejszym, ale też bardzo potrzebnym etapem rozstania. Tutaj rozstanie jawi się w naszej świadomości jako coś nieuchronnego i oczywistego. Powoli zaczynamy godzić się z tą sytuacją, jednak wciąż pojawiają się trudne emocje. Odczuwamy smutek, rozpacz, pustkę, bezsilność i bezradność. Ważne jest, żeby nie tłumić i spychać tych emocji, a dać sobie przestrzeń i pozwolić sobie na ich przeżywanie. Etap przygnębienia i depresji jest czasem refleksji nad tym co zostało utracone, nad własnym życiem i nad samym sobą. Jest to czas na opłakiwanie związku.

5. Akceptacja

Akceptacja stanowi ostateczny etap przepracowywania straty. Kiedy już doświadczymy gniewu, bezsilności i smutku, z czasem intensywny smutek powinien stopniowo tracić na sile i ustępować miejsca coraz bardziej neutralnemu stanowi. Istotne jest to, że akceptacja nie oznacza zapomnienia o utraconej relacji, obojętności wobec osoby, z którą się rozstaliśmy lub o braku tęsknoty za tym, co było. Możemy tęsknić i odczuwać żal. Jednakże, na tym etapie nie odczuwamy już silnych, niekontrolowanych emocji związanych ze stratą. Również przestajemy już obwiniać siebie i innych o przyczynę rozstania. Jest to zatem dobry czas na stopniowe posuwanie się naprzód i odbudowywanie swojego życia. Na przywracanie elementów, których być może zabrakło w związku, takich jak pielęgnowanie przyjaźni, hobby czy wyznaczanie nowych celów.

Przejście wszystkich etapów żalu po rozstaniu nie zawsze się udaje. Niektórzy zatrzymują się w momencie gniewu i zawiści do drugiej osoby lub smutku i rozpaczy. To nie pozwala im zakończyć relacji, emocjonalnie cały czas są związani z osobą, która odeszła. To utknięcie może trwać latami i nie pozwala na budowanie nowych dobrych relacji. Czasem potrzeba pomocy specjalisty, który pomoże w przejściu przez wszystkie etapy żałoby po rozstaniu.

Jeśli czujesz, że twoja strata była dla ciebie bolesna i bardzo cierpisz lub zatrzymałeś się na którymś etapie i chcesz przejść dalej przez cykl rozpaczy, psychoterapia może ci w tym pomóc. W naszej poradni pomagamy poradzić sobie z różnymi stratami. Psychoterapia po rozstaniu, po rozwodzie, po śmierci bliskiej osoby pomaga poradzić sobie z często zalewającymi uczuciami smutku, żalu, gniewu i niesprawiedliwości. Jeśli chcesz zarezerwować termin, możesz to zrobić poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Związek powinien być przede wszystkim źródłem szczęścia i miłości. Niestety, czasami wiąże się z zupełnie innymi uczuciami. W rezultacie staje się źródłem frustracji, a my coraz częściej zaczynamy myśleć o jego zakończeniu. Decyzja o rozstaniu jest bardzo trudna. Jednak, gdy związek staje się źródłem cierpienia i silnego, wewnętrznego napięcia, strachu i innych negatywnych emocji, rozstanie może być najlepszą decyzją.

Jak zakończyć związek?

Zakończenie związku nie należy do najłatwiejszych decyzji. Bez wątpienia rozstanie nigdy nie jest komfortową chwilą w życiu dwojga ludzi, których jeszcze do niedawna bardzo wiele łączyło. Zazwyczaj po rozstaniu pojawiają chwile gorszego samopoczucia czy uczucie pustki. To normalne! Jak zakończyć relację, kiedy podejmiemy decyzję o rozstaniu?

Przede wszystkim nie warto działać pod wpływem impulsu. Jeśli podjęliście decyzję o zakończeniu związku, dobrze jest odczekać jeszcze chwilę, aby silne emocje mogły opaść. Dzięki temu będziemy mogli poprowadzić dojrzałą rozmowę z partnerem – bez awantur, kłótni i obwiniania się wzajemnie. Podczas rozstania warto jest kierować się empatią. To trudna chwila dla obojga partnerów. Pary, które rozstają się w gniewie, z perspektywy czasu nie żałują samego rozstania, a sposobu w jaki do niego doszło. Tak naprawdę chcąc zranić drugą osobę, najbardziej możemy zranić samych siebie.

Ponadto, sama rozmowa z partnerem nie musi być długa. Jednak dobrze jest, aby odbywała się we właściwym miejscu i czasie. Okoliczności muszą dawać możliwość swobodnej rozmowy.

Warto mieć na uwadze także to, że czasami ludzie są w stanie nawet groźbami bronić się przed zerwaniem. Taką osobę trzeba uspokajać i troszczyć się o nią w razie konieczności, ale nie może mieć to wpływu na ostateczną decyzję. Ta powinna się opierać wyłącznie na zgodzie z własnym sumieniem.

Jak zakończyć długoletni związek?

Niewątpliwie partnerom, którzy spędzili ze sobą stosunkowo krótki czas, łatwiej jest się rozstać, niż tym, którzy są ze sobą od wielu lat. Kwestia tego jak zakończyć związek np. po 4 latach związku, jest zupełnie inna niż kiedy nasz związek trwał zaledwie kilka miesięcy. W takiej sytuacji warto zacząć od szczerej rozmowy i wspólnie zadecydować o rozstaniu. Czas, który spędziliście razem, na pewno niesie za sobą także pozytywne wspomnienia. Trudno więc byłoby wyrzucić ze swojego życia kogoś, kto był w nim wiele lat, ot tak – z dnia na dzień.

Bez wątpienia, podczas rozstania pojawią się przykre emocje. Jednak smutek i żal to coś innego, niż gniew i złość. Dlatego warto zadbać o to, aby ograniczyć je do minimum. Rozstania w złości są o wiele cięższe do zniesienia. Jeśli czujecie, że musicie coś z siebie wyrzucić, lepiej postawić na konstruktywną złość. Pozwólcie sobie na odczuwanie przykrych emocji, ale nie obwiniajcie za nie partnera. Choć takie sytuacje są trudne, można przejść przez nie razem. Kto wie, może za kilka lat, kiedy każdy ułoży już sobie życie, narodzi się z tego piękna przyjaźń? Najgorsze co można zrobić, to odciąć się, zamrozić i zostawić osobę cierpiącą samą.

Jak zakończyć związek na odległość?

Jeśli chodzi o zakończenie związku na odległość, zasady są takie same, jak podczas każdego rozstania. Najgorsze, co można zrobić, to po prostu zniknąć. Oddalić się, przestać się angażować. Podczas gdy dzieliła was pewna odległość, wciąż przeżywaliście wzloty swojej relacji. Jeśli podjęliście już decyzję o rozstaniu, warto spróbować zrobić to na żywo. Raczej należy unikać zerwania przez SMS. Jeśli jednak nie jesteście w stanie spotkać się i porozmawiać w cztery oczy, możecie skorzystać z wideo rozmowy. Podczas niej należy pamiętać o szczerości. Powiedzcie swojemu partnerowi wprost, dlaczego podjęliście taką decyzję. Mówcie to, co myślicie, zachowując przy tym delikatność i unikając wyświechtanych zwrotów. Bez zbędnego przedłużania i dawania fałszywej nadziei.

Jak zakończyć toksyczny związek?

Jeśli chodzi o zakończenie toksycznej relacji, sprawa jest nieco bardziej skomplikowana. W tej sytuacji przyda się odpowiednie zaplecze, chociażby w postaci bliskich, wspierających nas osób. Jeśli sprawa jest bardzo poważna, może okazać się, że będzie potrzebna pomoc odpowiednich instytucji. Warto także pomyśleć o zorganizowaniu miejsca, do którego będziecie mogli się udać po odejściu od toksycznego partnera. Dzięki temu wzmocnicie przekonanie, że tym razem ucieczka ku wolności zakończy się sukcesem. Jednak zanim uda się to zorganizować, konieczne jest uświadomienie sobie problemu. Warto jest zastanowić się, czego oczekujecie od relacji i jaki powinien być udany związek, a następnie skonfrontować to z rzeczywistością. Jeśli nie czujecie się kochani przez partnera, powinniście skupić się na sobie i zrezygnować z oddania osobie, która tego nie docenia.

Kiedy zakończyć związek?

Związek dwojga ludzi składa się z kilku etapów i zmienia się na przestrzeni lat. Czasem może okazać się, że mimo romantycznych początków i namiętnych uniesień, nie ma on nic więcej do zaoferowania. Zazwyczaj sygnały świadczące o tym, że związek nie ma przyszłości pojawiają się już stosunkowo wcześnie. Kiedy opadną pierwsze namiętności i w relacji pojawi się obojętność, warto usiąść i zastanowić się nad tworzoną relacją. Także pojawiające się osamotnienie w związku jest sygnałem, że zaczyna dziać się coś niedobrego.

Związek powinien być budowany na obustronnym szacunku. Jego brak jest sygnałem, którego nie należy lekceważyć. Jeśli zauważycie symptomy, które wzbudzają waszą niepewność co do relacji z partnerem, warto zastanowić się na nią głębiej. Czy spełnia wasze oczekiwania? Czy czujecie się w niej szczęśliwi? Jeśli nie, co sprawia, że tak się dzieje? Być może doświadczacie trudności, ale obydwoje jesteście gotowi pracować nad nimi. W związku z tym najprawdopodobniej uda wam się naprawić relację. Jednak, jeśli jedno lub obydwoje z was nie wyraża chęci do pracy nad związkiem – bardzo prawdopodobne, że to, co was połączyło to chwilowe zauroczenie, które się wypaliło.

To, co odróżnia przemoc od konfliktu, to znacząca przewaga jednej osoby nad drugą. W rezultacie jedna ze stron traci zdolność do samoobrony. Przemoc psychiczna jest to intencjonalne działanie osoby, która chce kontrolować i podporządkować sobie zachowanie drugiego człowieka. Narusza prawa osobiste oraz powoduje ból i cierpienie.

Przemoc psychiczna

Przemoc psychiczna jest formą długotrwałego znęcania się nad drugą osobą. W świetle prawa jest traktowana jak przestępstwo. Przemoc psychiczna może przyjmować różne formy, takie jak:

  • groźby
  • wyzwiska
  • manipulacja
  • szantaż
  • upokorzenia
  • publiczne uszczypliwości
  • karanie przez wycofywanie zainteresowania, miłości, uczuć, szacunku
  • wszystkie działania mające na celu obniżenie wartości drugiej osoby.

Do przemocy psychicznej zalicza się także ciągłą agresję słowną, lekceważenie drugiej osoby, traktowanie jej z pogardą. Ponadto, wywieranie wpływu i presji, wymuszanie podporządkowania (też w komunikacji, tj. przerywanie, odmowa rozmowy), a także nadmierne kontrolowanie życia ofiary również zalicza się do form tego rodzaju przemocy. Agresor może także starać się uzależniać ofiarę od siebie, np. poprzez zabieranie jej pieniędzy, przejmowanie jej korespondencji, izolowanie od innych aż do pełnej inwigilacji jej życia.

Przemoc psychiczna w związku

Chociaż statystyki pokazują, że kobiety częściej stają się ofiarą przemocy psychicznej w związku, dotyczy ona także mężczyzn. Bez względu na to, kto jest jej ofiarą, wiąże się ona z poważnymi skutkami.

W przypadku związku z toksycznym partnerem, który stosuje przemoc psychiczną, bardzo często pojawia się próba kontroli i odizolowania partnera od innych ludzi. Agresor bardzo często próbuje doprowadzić do odcięcia ofiary od innych, chce też kontrolować każdy aspekt jej życia – nie tylko z kim się spotyka, ale też gdzie idzie, kiedy wróci, z kim rozmawia przez telefon czy kontaktuje się za pośrednictwem Internetu.

Dodatkowo często pojawia się patologiczna zazdrość, przez co ofiara zaczyna być oskarżana o zdrady. To zjawisko często bywa bagatelizowane i racjonalizowane. Silne wciąż jest przekonanie, że jeśli ktoś jest zazdrosny to znaczy, że kocha i mu zależy. W ten sposób bardzo łatwo jest nieświadomie pozwolić na kolejne przesuwanie granic aż do kompletnego osaczenia.

Ofiara przemocy psychicznej w związkach może też doświadczać ciągłej manipulacji i szantażu, który ma na celu wymuszać na niej określone zachowania. Dochodzi do tego ciągłe obniżanie samooceny, która w rezultacie doprowadza do przekonania, że na nic lepszego się nie zasługuje i tkwienia nadal w toksycznej relacji.

Przemoc psychiczna pod maską

Przemoc psychiczna znacznie częściej jest mniej oczywista do rozpoznania niż fizyczna, ponieważ często sprawcy uciekają się do różnych, zawiłych sposobów stosowania przemocy. Zakamuflowana przemoc może przejawiać się poprzez:

  • ograniczanie kontaktów towarzyskich ofiary, pod pretekstem, że jej przyjaciele nie są jej godni lub są głupi (należy rozróżnić sytuacje, gdy partner zwraca uwagę na szkodliwe relacje w naszym życiu, np. zauważa, że nasz kolega spędza z nami czas jedynie wtedy, gdy upijamy się lub zażywamy razem inne substancje i namawia nas do tego – wtedy jest to wyrazem troski, a nie przemocy)
  • czytanie wiadomości pod pretekstem, że nie powinniśmy mieć przed sobą żadnych tajemnic,
  • notorycznie wyśmiewanie wyglądu po to, abyśmy wzięli się za siebie i byli chudsi/grubsi/piękniejsi,
  • krytykę działania z uśmiechem na ustach, dając do zrozumienia, że agresor wie lepiej, jak zrobić daną rzecz,
  • gaslighting, czyli wmawianie choroby psychicznej.

 Co zrobić, jeśli jesteś ofiarą przemocy psychicznej?

W przypadku przemocy psychicznej najważniejsza jest szybka reakcja. Choćby jedna myśl, mówiąca, że tak nie powinno być, jest ważna. Należy jej słuchać i natychmiast zgłosić się po pomoc. Udzielić jej może psycholog, ale warto jest zadzwonić także na infolinię Centrum Kryzysowego. Można także skorzystać z ogólnopolskiego telefonu dla ofiar przemocy w rodzinie. Dzwoniąc pod nr 800-120-002 można uzyskać wsparcie, pomoc psychologiczną oraz informacje o możliwościach uzyskania pomocy najbliżej miejsca zamieszkania.

Ofiary przemocy psychicznej często zmagają się z wieloma problemami natury psychicznej. W tej sytuacji warto jest pomyśleć nad procesem terapii indywidualnej, podczas której ofiara może odbudować na nowo zdrowie psychiczne. Ponadto podczas terapii może odnaleźć w sobie siły, dzięki którym będzie w stanie uniezależnić się od sprawcy. Wszystko to pomoże w przywróceniu równowagi życiowej i rozpoczęciu nowego życia – z dala od oprawcy.

Przemoc psychiczna jest niezwykle delikatnym problemem, z którym walka wymaga specjalistycznej pomocy. W Strefie Myśli współpracujemy ze specjalistami, którzy z empatią i zrozumieniem podchodzą do każdego problemu naszych pacjentów. Jeśli czujesz, że jesteś ofiarą przemocy psychicznej i potrzebujesz pomocy lub szukasz pomocy dla swoich, bliskich umów się na spotkanie poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Wydaje się, że każdy związek z biegiem czasu musi zmierzyć się z jakimiś problemami. Z czasem, kiedy pierwsze zauroczenie minie, mogą pojawić się problemy z komunikacją czy zaufaniem. Pojawiające się kłopoty mogą nasilać się jeszcze bardziej, gdy trwamy w związku na odległość. Jak radzić sobie z nimi, aby wzmocnić naszą więź z partnerem? Jak mądrze rozwiązywać problemy w związku?

Problemy w związku

Chociaż związek dwojga ludzi niesie ze sobą wiele pozytywnych aspektów, stanowi także źródło nieporozumień. Osoby tworzące związek często mają odmienne osobowości oraz przyzwyczajenia, co sprzyja pojawianiu się zgrzytów i konfliktów pomiędzy nimi. Ponadto, gdy minie okres romantycznych uniesień, może okazać się, że nasz partner nie jest tak idealny, jak wydawało się na początku. Z pewnością, gdy się z biegiem czasu pojawia się rutyna, może wpływać na występowanie kłopotów w związku.

Problemy w związku mogą mieć też dużo poważniejsze przyczyny. Czasem źródłem problemów staje się zdrada, notoryczne nadużywanie zaufania, nałóg, brak odczuwania przyjemności seksualnej, trudności związane z pojawieniem się i wychowaniem dzieci lub złe relacje z teściami.

Bez względu na źródła pojawiających się problemów w związku, zazwyczaj da się je rozwiązać. Wystarczy odrobina chęci i zaangażowania dwóch stron. W rezultacie pojawiające się kłopoty można bardzo szybko zażegnać i umocnić związek.

Problemy z komunikacją

Komunikacja w związku zmienia się w miarę upływu czasu jego trwania. Dzieje się tak dlatego, że do tej pory zdążyliśmy już poznać głębiej naszego partnera. Wiedza, jaką zgromadziliśmy na temat partnera oraz jego rodziny często bardzo przeszkadza w komunikacji, ponieważ:

  • słowa wypowiedziane podczas kłótni, pod wpływem emocji, są często krzywdzące, raniące, poniżające
  • w kłótniach wykorzystywana jest wiedza o sposobie komunikacji w rodzinie partnera
  • porównujemy związek do funkcjonowania w relacjach z rodzicami, rodzeństwem
  • jako wzór do naśladowania traktujemy doświadczenia ze swoich rodzin oraz komunikację między rodzicami
  • pojawia się tęsknota za pierwszymi fazami związku, w których budowaliśmy wzajemne oczekiwania.

Te oraz inne, bardziej indywidualne czynniki, sprawiają, że nie słuchamy się nawzajem. Zamiast tego oskarżamy, o krzywdzenie nas, obarczanie winą za kłótnie i nieprozumienia. Nie słuchamy partnera, bo „wiemy”, co ma on na myśli. Oczekujemy, że partner sam domyśli się co zrobić lub nie, aby nas nie ranić. W takiej sytuacji należałoby naprawić komunikację w naszym związku. Następnie należy oddzielić oczekiwania wynikające ze swoich doświadczeń – szczególnie z rodzicami, bliskimi od możliwych od uzyskania w związku. Kolejnym krokiem jest nauka słuchania co mówi partner, bez oceniania go, krytykowania oraz bez czucia się przez niego krytykowanym czy ocenianym.

W dobrej komunikacji biorą udział dwie osoby. Nie można jej uzyskać jednoosobowo. Zawsze jest mówca i słuchacz – wymiennie. Nie można zbudować dobrej komunikacji, gdy jest dwóch mówców jednocześnie.

Problemy z zaufaniem

Najczęściej brak zaufania wynika z obawy, że stracimy partnera na rzecz kogoś innego. Kogoś, kto może okazać się lepszy, ciekawszy, bardziej atrakcyjny niż my. Problemy z zaufaniem wynikają często z niskiego poczucia własnej wartości, lęku i niepewności. Mogą prowadzić do poważnych problemów w związku, jeśli działania naprawcze nie zostaną podjęte na czas. W związku z tym brak zaufania może doprowadzić do zerwania związku.

Rozpoczynając pracę nad budowaniem zaufania w związku, koniecznie trzeba zadbać o zdrową komunikację, ponieważ niezbędne jest wspólne omówienie tego problemu. W takiej rozmowie przede wszystkim trzeba pamiętać, że oboje jesteście częścią tego samego zespołu. Wspólnie możecie poszukać rozwiązania, w którym każdy może wnieść coś ze swojej strony, aby zbudować i umocnić zaufanie do siebie. Może się również zdarzyć, że osoba, która nie ufa drugiej stronie, będzie musiała wykonać pracę nad sobą, aby wzbudzić pewność siebie i poprawić swoje poczucie własnej wartości, a także rozwiązać nieprzepracowane problemy z przeszłości.

Zaufanie do partnera to proces, w który musisz się angażować przez całe życie. Gwarantuje ono poczucie bezpieczeństwa między partnerami, które jest podstawą silnych relacji opartych na miłości.

Kłopoty w związku na odległość

Te i inne kłopoty w związku mogą nasilać się szczególnie, gdy partnerów dzieli duża odległość. Choć ludzie potrafią tworzyć udane związki na odległość, stają w ten sposób przed większymi wyzwaniami niż inne pary. Po pierwsze, w takim związku często brakuje bliskości, obecności drugiej osoby. Wiąże się to także ze zwiększonym poczuciem osamotnienia u partnerów.  Im mniejsza odległość dzieli partnerów, tym lepiej – daje to więcej możliwości bliskiego kontaktu i częstszych spotkań niż wówczas, gdy partnerzy mieszkają w bardzo oddalonych od siebie miejscowościach czy nawet w różnych krajach lub na innych kontynentach. Po drugie, będąc w związku na odległość, możemy mieć złudne poczucie, że dobrze poznaliśmy drugą osobę. Może okazać się, że górę w relacji bierze wyobrażenie o drugiej osobie, nie zaś faktyczna znajomość jej charakteru, łącznie z wadami. Partnerzy żyjący w wieloletnich związkach na odległość nierzadko przeżywają rozczarowanie, spędzając ze sobą później cały czas.

W przypadku związku na odległość bardzo ważne są szczerze rozmowy, a także lojalność i zaufanie. Podstawą jest szczerość, budowanie zaufania i konsekwentne trzymanie się wspólnych postanowień. Czas, który spędzacie razem wykorzystajcie maksymalnie i poświęćcie go tylko dla siebie.

Jak rozwiązywać problemy w związku?

Jeśli stoicie w obliczu rodzących się problemów i obydwoje macie chęci, by im przeciwdziałać, jesteście na najlepszej drodze! Przed wami wspólna, szczera rozmowa i poszukiwanie najlepszych rozwiązań. Prawdopodobnie w ten sposób uda się wam rozwiązać dręczące was kłopoty. Jednak, gdy problemy w związku, zaburzone zaufanie czy komunikacja trwają wiele lat, trudno wznieść się nad emocje i urazy. Warto wtedy pomyśleć nad skorzystaniem z terapii par. Prowadzący ją terapeuta pomoże wam rozpoznać, a następnie przepracować błędy. Pomoże także odbudować komunikację oraz stworzyć nowy sposób rozwiązywania problemów w związku.

W Strefie Myśli oferujemy spotkania z terapeutami, specjalizującymi się w terapiach związkowych. Nasze doświadczenia pokazują, że z pomocą specjalisty można zażegnać wiele problemów, a także umocnić związek. Jeśli czujesz, że chciałbyś otrzymać specjalistyczną pomoc, umów się na spotkanie poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

To naturalne, że nasze związki, opierając się na miłości, ulegają rożnym przemianom wraz z upływem czasu. Treść uczucia łączącego partnerów, czyli istota miłości, zmienia się w poważnym stopniu. Każda relacja przechodzi określone fazy miłości. Na poszczególne etapy zakochania składają się trzy niezbędne składniki pełnej i satysfakcjonującej miłości.

Składniki miłości

Wydawać by się mogło, że miłości nie można podzielić na części i przyjrzeć się każdej z nich z osobna. Jednak Robert Sternberg postanowił to zrobić – rozdzielić miłość na czynniki pierwsze. Podczas swojej pracy stworzył koncepcję miłości, w której wyodrębnił trzy składniki miłości. Pierwszym z nich jest namiętność. Dalej, w kolejnych etapach rozwoju miłości pojawia się intymność oraz zaangażowanie w utrzymanie związku.

Intymność
Intymność oznacza wszystkie pozytywne uczucia i towarzyszące im działania, które wywołują przywiązanie, bliskość i wzajemną zależność partnerów od siebie. Mogą to być np.:

  • pragnienie dbania o dobro partnera,
  • przeżywanie szczęścia w obecności partnera i z jego powodu,
  • szacunek dla partnera i przekonanie, że można na niego liczyć w potrzebie,
  • wzajemne zrozumienie,
  • wzajemne dzielenie się przeżyciami i dobrami, zarówno duchowymi, jak i materialnymi,
  • dawanie i otrzymywanie uczuciowego wsparcia,
  • wymiana intymnych informacji,
  • uważanie partnera za ważny element własnego życia.

Namiętność

Najprościej ujmując, namiętność w związku jest to pobudzenie fizjologiczne. Namiętność można poznać zazwyczaj po pragnieniu i poszukiwaniu fizycznej bliskości, przypływie energii, uczuciu podniecenia, biciu serca, dotykaniu, pieszczeniu, całowaniu, kontakcie seksualnym, obsesji na punkcie partnera, marzeniach na jawie, psychicznej nieobecności pod nieobecność partnera, itd.

Zaangażowanie

Na zaangażowanie składają się decyzje, myśli, uczucia i działania ukierunkowane na przekształcenie relacji miłosnej w trwały związek. Ich celem jest także utrzymanie związku pomimo występowania różnych przeszkód. Zaangażowanie jest zwykle rezultatem świadomej decyzji. W wyniku zmiany tej decyzji, ten składnik miłości może przestać istnieć niemalże z dnia na dzień.

Etapy miłości w związku

Psychologowie wyróżnili pięć etapów rozwoju miłości w związku. Każdy z nich ma inny czas trwania. Biorąc pod uwagę te trzy składniki możemy wyodrębnia się następujące fazy miłości:

  1. Zakochanie (1-2 rok związku)
  2. Romantyczne początki (2-4 rok związku)
  3. Związek kompletny (4-7 rok związku)
  4. Związek przyjacielski (7 i więcej lat związku)
  5. Związek pusty i jego rozpad.
Oprac. "Psychologia Miłości" Bogdan Wojciszke

Oprac. „Psychologia Miłości” Bogdan Wojciszke

Etap 1: Zakochanie

Etap zakochania jest zazwyczaj pierwszą fazą rozwoju związku miłosnego, jednak nie zawsze musi nią być. Zdarza się, że przypływ namiętności pojawia po długiej znajomości i jest nieoczekiwanym rezultatem powoli narastającej intymności. Wielu ludzi myli ją błędnie z miłością. Zakochanie trwa dość krótko. Mimo to daje intensywne uczucie szczęścia. W fazie tej myślimy częściej o partnerze i jego oczekiwaniach, natomiast rzadziej o nas samych. W tej fazie związku pojawia się pierwszy składnik miłości – namiętność.

Etap 2: Romantyczne początki

Kiedy faza zakochania jest już za nami, a budzące się uczucie zostanie odwzajemnione – konsekwencją rosnących kontaktów jest rozwój intymności. Rozpoczyna się więc kolejny etap miłości. Ta faza również jest raczej krótkotrwała (trwa ok. 2 lat), ponieważ połączenie gwałtownych rozkoszy namiętności z łagodnymi urokami intymności samo w sobie wzbudza skłonność do utrzymania i rozbudowy tak przyjemnego związku. W rezultacie pojawia się decyzja partnerów o zaangażowaniu w utrwalenie związku, który jednak przestaje wtedy być romantyczny, a staje się w pełni dojrzałą miłością, czyli związkiem kompletnym.

Etap 3: Związek kompletny

Jest to najbardziej nasycona emocjami faza związku. W fazie tej występują takie substancje jak: namiętność, intymność oraz zaangażowanie. Miłość kompletna jest niewątpliwie najbardziej zadowalającą fazą związku, najsilniej nasyconą emocjami – zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi. Z końcem tej fazy namiętność zaczyna powoli zanikać (niekoniecznie całkowicie). Związek kompletny jest to najbardziej dojrzała faza miłości, która daje najwięcej przyjemności oraz szczęścia.

Etap 4: Związek przyjacielski

Jest to najdłuższa faza miłości. Choć pozbawiona już namiętności, potrafi dostarczyć satysfakcji obojgu partnerom. Co więcej, jest to ta faza, której przedłużenie pozostaje w mocy obojga zainteresowanych. Jeśli tylko wykażą po temu odpowiednie chęci i umiejętności. Podstawowym problemem, który partnerzy mają do pokonania w fazie związku przyjacielskiego, jest powstrzymanie spadku intymności. Oznacza to utrzymanie wzajemnego przywiązania, lubienia się, zaufania, chęci pomagania i otrzymywania pomocy oraz unikanie niebezpieczeństw (agresji, egoizmu, braku wsparcia, zdrady, itd.).

Etap 5: Związek pusty i jego rozpad

Nieumiejętne podtrzymanie intymności może stać się powodem przejścia do ostatniej fazy – związku pustego. Ponieważ związek pusty opiera się jedynie na zaangażowaniu, czynniki podtrzymujące ten związek są związane z czynnikami podtrzymującymi samo zaangażowanie. Sprawia to, że podtrzymywanie zaangażowania staje się bardziej istotne dla trwania związku, niż było w fazach poprzednich. W szczególności związek pusty bardziej niż inne fazy miłości narażony jest na zniweczenie. Pojawia się ryzyko, że jeden z partnerów skorzysta z szansy zbudowania nowego, bardziej pociągającego związku, jeśli pojawi się taka szansa.

 

Miłość to piękne zjawisko, które jest niezwykle skomplikowane. Może trwać nawet całe życie, ale z biegiem lat będzie zmieniać swoją naturę. To, że miłość ewoluuje jest jak najbardziej naturalne i nieuniknione. Nie znaczy to, że nigdy jej nie było albo że coś się popsuło – po prostu przeszła w nową fazę. Każdy kolejny etap dobrze jest odkrywać razem i czerpać z niego nowe przyjemności.

 

 

Na sposób, w jaki pracownicy wykonują powierzone im obowiązki, wpływa odpowiednia motywacja do pracy. Wielu pracodawców zastanawia się, jak skutecznie zmotywować pracowników. W końcu motywowanie pracowników przynosi przedsiębiorstwu same korzyści. Dzięki temu możemy liczyć na zwiększenie wydajności i efektywności.

Czym jest motywacja?

Motywacją możemy nazwać wszystkie mechanizmy, które są odpowiedzialne za uruchamianie, podtrzymywanie i kończenie zachowań (działań). Aby cokolwiek zrobić od początku do końca potrzebujemy motywacji, ponieważ jest ona motorem ludzkiego działania. Podstawowe rozróżnienie, jakiego można dokonać, to podział na motywację wewnętrzną i zewnętrzną. Motywacja wewnętrzna to podejmowanie aktywności bez widocznych zewnętrznych nagród – ta aktywność sama w sobie jest nagrodą. Jest podejmowana, bo sprawia przyjemność czy też daje okazję do poznawania czegoś nowego, poszerzania wiedzy bądź rozwijania swojego potencjału. Motywacja zewnętrzna jest w sytuacji, gdy podejmowane przez osobę działania mają na celu osiągnięcie zewnętrznych korzyści. Jest to także rodzaj motywacji, na który pracodawca jest w stanie wywierać wpływ.

Motywacja w miejscu pracy

Powiedzieliśmy już sobie, że pracodawca jest w stanie oddziaływać na motywację zewnętrzną swoich pracowników. Warto się także zastanowić, co motywuje ludzi do pracy (odnośnik do art. o motywcji) oraz jak można motywować pracownika do efektywnego działania. Jeśli borykamy się z obniżoną motywacją pracowników lub jej brakiem, warto zastanowić się, jakie są ich przyczyny, aby móc je usunąć. Mogą być to m.in.:

  1. Niejasne wartości i cele: Nie zależy mi na tyle, żeby to wykonać dobrze.

Spróbuj tak wyjaśnić cel zadania, by pokrywał się z tym, co ważne dla danego pracownika. Dzięki temu będzie mógł poczuć, że identyfikuje się z tym co robi, wierzy, że to ma sens i widzi na horyzoncie jasny cel.

  1. Niepewność co do kompetencji: Nie wydaje mi się, że dam radę to wykonać.

Pracownik nie będzie zmotywowany do wykonania zadania, jeśli będzie czuł, że nie da rady mu sprostać. Twoim zadanie, jest budowanie w pracowniku poczucie wartości i wiarę we własne kompetencje. Dzięki stopniowaniu trudności zadań i dzieleniu je na mniejsze, łatwiejsze do wykonania części, a także okazywaniu wsparcia i ewentualnej pomocy w osiągnięciu celu – istnieje duża szansa, że wzmocnisz w pracowniku wiarę we własne możliwości oraz jego poczucie własnej wartości.

  1. Negatywne emocje

Może zdarzyć się tak, że pracownicy przychodzą do pracy już ze złym nastawieniem. Zamiast to ignorować, powinieneś zapytać, skąd biorą się te emocje. Zamiast osądzać, spróbuj zrozumieć rodzące się pracownikach trudne emocje. Jeśli ludzie czują się zrozumiani, ich negatywne emocje nieco topnieją.

  1. Błąd atrybucji

Jeśli pracownik nie potrafi dokładnie zidentyfikować przyczyny swoich zmagań z zadaniem lub gdy przypisuje swoje zmagania przyczynom, na które nie ma wpływu, nie będzie zmotywowany do działania. Twoim zadaniem będzie wskazanie rozwiązania – spróbujcie wspólnie ustalić konkretny plan działania i przywrócić pracownikowi kontrolę nad realizacją zadania.

Jak motywować pracowników do pracy?

Motywowanie to działanie, które sprawia, że człowiek robi to, co jest od niego wymagane i sam czerpie z tego pewne korzyści (materialne bądź niematerialne). W związku z tym, że ludzie bardzo się od siebie różnią, na każdego może działać inny czynnik motywujący. Ciężko jest zatem określić jeden ogólny rodzaj motywowania, który sprawdzi się w każdej sytuacji. Możemy jednak wyróżnić dwa podstawowe typy motywacji: motywację pozytywną i motywację negatywną.

Motywacja pozytywna

Jednym ze sposobów motywowania pracowników jest użycie motywacji pozytywnej. Pracodawca za pomocą rozbudowanego systemu nagród i pochwał pobudza motywację zewnętrzną pracowników (np. dodatkowa gratyfikacja finansowa, słowne pochwały). Pracownicy wiedzą, że rzetelne wykonywanie swoich obowiązków, zaangażowanie w życie firmy, wprowadzanie innowacyjnych pomysłów, a także niesienie pomocy koleżankom i kolegom przynosi same korzyści. Wzbudzanie motywacji pozytywnej powoduje, że pracownik wie, że jego starania zostały dostrzeżone. Dzięki temu czuje się doceniony, co przekłada się na dążenie do jeszcze lepszych wyników, a także wzrost lojalności wobec firmy.

Motywacja negatywna

Innym sposobem motywowania pracowników jest motywacja negatywna. Można powiedzieć, że opiera się głównie na wzbudzaniu lęku w pracownikach. Pracownik wykonuje swoje obowiązki dlatego, że ma świadomość czekających go kar (np. rozmowa z przełożonym, upokorzenie na forum). W takiej sytuacji atmosfera w pracy jest zła, a pracownicy są zestresowani, czasami czują się zaszczuci. Motywacja negatywna nie wpływa na wzrost efektywności, pracownicy motywowani negatywnie najczęściej wykonują minimum.

W większości przedsiębiorstw częściej stosuje się pozytywny sposób motywacji. Najlepiej jednak znaleźć tak zwany „złoty środek”. Taki, kiedy pracownicy wiedzą, że za swoje osiągnięcia będą docenieni. Z drugiej strony nie mogą spocząć na laurach, ponieważ w tym wypadku może spotkać ich upomnienie bądź kara. Trudnojednoznacznie ocenić, który sposób jest skuteczniejszy. Przełożony powinien tutaj wykazać się dobrym zmysłem obserwacyjnym, dzięki czemu będzie potrafił ocenić, jaki system działa na danego pracownika. Warto także pamiętać, że są inne czynniki, które wpływają na wzrost motywacji pracowników. Należą do nich:

  1. Dobra komunikacja – codzienna rozmowa z pracownikami jest niezwykle ważna, w utrzymaniu ich motywacji. Nie chodzi tu tylko o wymianę maili czy rozmowę na tematy związane ściśle z wykonywaną przez nich pracą. Spróbuj nie być przez chwilę tylko ich przełożonym — jest duża różnica pomiędzy figurą szefa a lidera. W tym drugim przypadku jesteś częścią zespołu, a nie zewnętrznym nadzorcą.
  2. Docenianie pracowników – w ten sposób dajemy naszym pracownikom znak, że są dla nas ważni, a ich praca nie jest nam obojętna. I nie chodzi tu tylko o premie czy awans. Jak można to zrobić?
  • Informacja zwrotna przekazana w realnym czasie, nie tylko wtedy, gdy pora na oceny końcowe, jest niezwykle ważna.
  • Jeśli wyślesz pracownikowi wyraźny sygnał, że doceniasz konkretny element jego pracy, pogłębisz istniejącą pomiędzy nami więź, która bardzo pomaga w pracy.
  • Spróbuj pochwalić pracownika w obecności innych członków waszego zespołu.
  • Możesz zastosować co jakiś czas nagrodę za pracę lub osiągniecie, które wyjątkowo doceniasz.
  1. Prawo do swobody i autonomii – pozwól swoim pracownikom na samodzielność. Zachęcaj ich do tego, by byli niezależni. To sprawi wpłynie pozytywnie na ich satysfakcję z pracy. Zaufanie jest podstawą relacji – również w pracy.
  2. Pomoc i troska przełożonego – ludzie odnajdują się wtedy dobrze w pracy, jeżeli nie mają zbyt wielu barier, które uniemożliwiają im osiąganie celów. Twoim zadaniem jest poszukiwanie tych przeszkód i ich usuwanie tak, by pracownicy mogli dotrzeć do wyznaczonego celu. Oczywiście wszystko powinno dziać się we ścisłej współpracy.
  3. Pokonywanie wyzwań – staraj się stawiać wyzwania swoim pracownikom. Najlepiej, gdy kolejne zadania konstruowane są tak, żeby pracownicy mogli się dzięki nim uczyć nowych rzeczy.
  4. Dobra organizacja pracy – organizacja pracy może stać się źródłem motywacji tylko wówczas, kiedy kierownictwo zastosuje odpowiednie formy organizacji pracy. Takie, które będą w stanie zaspokoić oczekiwania wykonawców wobec pracy, stworzyć warunki do samorealizacji, pozwolą uzyskać satysfakcję z pracy, przyczynią się do pojawienia się człowieka zadowolonego z pracy. Współcześnie stosuje się rozmaite motywacyjne formy organizacji pracy. W odniesieniu do pracy indywidualnej możliwe są do zastosowania następujące formy organizacji pracy: rotacja, poszerzanie pracyoraz wzbogacanie pracy. W warunkach pracy zespołowej wzrost motywacji może dać tworzenie małych zespołów roboczych (tzw. grupowych form organizacji pracy).

 

Warto także pamiętać, że są pewne czynniki, które skutecznie mogą zdemotywować pracowników. Są to między innymi: niejasny podział obowiązków, zbyt dużo zadań do wykonania, faworyzowanie innych pracowników, nadmierna koncentracja na błędach, nieprzyjemna atmosfera w pracy, a przede wszystkim brak możliwości rozwoju. Pracodawca musi zadbać o te czynniki, dzięki czemu jego podwładni będą bardziej chętni do działań na korzyść przedsiębiorstw.

Nie od dziś wiadomo, że odpowiednia motywacja do pracy ma wpływ na to, jak wykonujemy powierzone obowiązki. Dzięki niej jesteśmy w stanie pracować szybciej i efektywniej jednocześnie. Gdy motywacji do pracy nie brakuje, obowiązki zawodowe przestają być przykrą koniecznością, a zaczynają dawać coraz to większą satysfakcję.

Czym jest motywacja?

Motywację możemy rozumieć jako coś, co pobudza nas do działania i pozwala w tym działaniu wytrwać. Jest to nic innego jak bodziec, który uruchamia w nas energię potrzebną do podjęcia wysiłku w celu wykonania określonego zadania. To także stan gotowości, w którym budzi się w nas chęć do pracy. Motywację dzieli się na wewnętrzną i zewnętrzną. Z motywacją wewnętrzną mamy do czynienia w sytuacji, kiedy podejmujemy aktywność bez widocznych zewnętrznych nagród – robimy coś, bo sprawia nam to przyjemność czy też daje okazję do poznawania czegoś nowego, poszerzania wiedzy bądź rozwijania swojego potencjału. Motywacja zewnętrzna jest w sytuacji, gdy podejmowane przez nas działania mają na celu osiągnięcie zewnętrznych korzyści.

Co nas motywuje – czynniki motywujące do pracy

  1. Pieniądze – są oczywistym motywatorem, ponieważ pracujemy dla wynagrodzenia. Jeśli płaca nie osiąga wystarczającego poziomu, motywacja również nie wkracza na odpowiednio wysoki poziom. To, że motywują nas pieniądze, jest w pełni zrozumiałe i nie należy się tego wstydzić.
  2. Uznanie – w społeczeństwie żyje wiele osób, dla których uznanie innych jest niezwykle ważne. Pochwała z ust szefa czy premia są dla nich wyznacznikami dobrze wykonanej pracy, więc gdy jej doświadczą ich motywacja do pracy rośnie.
  3. Osiągnięcia – osoby z dużą potrzebą osiągnięć odczuwają satysfakcję, jeśli uda się im osiągnąć zamierzony cel i zrealizować zadanie.
  4. Prestiż – szacunek otoczenia, a także osiągnięcie pewnego statusu społecznego związanego z wykonywaną pracą to również dla wielu osób czynnik wzmacniający zaangażowanie w pracę.
  5. Rozwój osobisty – istnieją osoby, dla których kwestie związane ze swobodą bycia sobą i umacniania swojego charakteru dzięki wyzwaniom zawodowym mają ogromne znaczenie. Możliwość doświadczania ich w wykonywanej pracy wpływa pozytywnie na ich motywację.
  6. Bezpieczeństwo – stabilność zatrudnienia, wynagrodzenie na czas, dobra sytuacja firmy to dla pracowników kwestie niezwykle ważne, które pozwalają im cieszyć się życiem i nie martwić na zapas. Praca, która nie zapewnia bezpieczeństwa (regularnych wypłat, stabilnej umowy, itp.) nie będzie satysfakcjonująca dla osób, u których potrzeba bezpieczeństwa jest niezwykle ważna.
  7. Rozwój zawodowy – możliwość rozwoju w pracy często staje się jednym z silniejszych motywatorów u osób, które mają dużą potrzebę rozwoju zawodowego, nie cierpią stagnacji i chcą piąć się po szczeblach kariery
  8. Work-life balance – ostatnio bardzo często podkreśla się, że pracujemy, by żyć – nie odwrotnie. Równowaga pomiędzy życiem zawodowym a prywatnym oraz posiadanie wolnego czasu poza pracą jest silnie motywujące.
  9. Relacje – dla niektórych motywująca jest sama przyjemność z przebywania z ludźmi i wspólne realizowanie zadań.

Jak zwiększyć motywację?

  1. Rozplanuj wszystko, co musisz zrobić.

Jeżeli masz do wykonania kilka rzeczy, nie rób ich wszystkich na raz. Rozplanuj dobrze to, co musisz zrobić. Zacznij od załatwiania spraw, które są najpilniejsze. Na koniec zostaw te, które mogą trochę poczekać.

  1. Dbaj o dobre relacje ze swoimi znajomymi w pracy.

Atmosfera w pracy jest niezwykle istotna dla naszej motywacji. Rozmowa ze współpracownikami i zmniejszenie dystansu do nich sprawi, że chętniej będziesz przebywać w swoim miejscu pracy. W końcu każdy z nas preferuje otaczanie się ludźmi, których lubimy.

  1. Unikaj rozpraszaczy.

Jest oczywiste, że skupienie się na pracy czy nawet na nauce, jeśli mamy pod ręką telefon, tablet, albo uruchomione portale społecznościowe może być trudne. O ile to możliwe – odłóż na bok telefon i wszystko to, co Cię rozprasza. Gdy masz do zrobienia coś ważnego, postaraj się, aby w pobliżu nie było żadnych przedmiotów, które odrywałyby Cię od pracy.

  1. Nagradzaj się za dobrze wykonaną pracę.

Jeżeli masz na głowie naprawdę sporo obowiązków, zaplanuj dla siebie po ich wykonaniu jakąś fajną nagrodę. Może radość sprawi Ci nowa książka albo czas spędzony wspólnie z przyjaciółmi po wykonaniu zadania?

  1. Wyznacz sobie określony czas na pracę oraz określony czas na przyjemności.

Dobrym pomysłem jest ustalenie sobie, w których godzinach pracujesz, a w których spędzasz czas w inny sposób. Harmonogram pozwoli Ci uporządkować dzień, a przy okazji nie będziesz mieć ciągle wrażenia, że masz jeszcze coś do zrobienia.

  1. Pamiętaj o przerwach!

Nie pozwól, aby praca zajmowała Ci cały dzień albo kilka godzin z rzędu. Czynniki, które motywują do pracy to także myśl o tym, że już za jakiś czas czeka nas miła przerwa. Odejdź od komputera, przespaceruj się, rozciągnij mięśnie. Chwila oddechu dobrze Ci zrobi i sprawi, że będziesz miał więcej ochoty do pracy.

Zabójcy motywacji – co osłabia motywację?

Czynnikami, które mogą osłabiać motywację wewnętrzną są terminy, rywalizacja i kontrola. Wyznaczony czas, w którym należy wykonać zadanie obniża motywację. Tak samo rzecz ma się w przypadku współzawodnictwa – ono także obniża poziom motywacji. Podobnie kontrolowanie, obojętnie czy w formie bezpośredniej czy pośredniej jaką np. może być filmowanie lub monitoring.

Kłopoty z motywacją

Problemy z motywacją mogą mieć wiele źródeł. Niekiedy za brakiem motywacji stoi przemęczenie, a czasem jest to obawa przed nieznanym czy podjęciem ryzyka. Brak motywacji do pracy może wiązać się z jej niedopasowaniem do predyspozycji zawodowych. Może być także jednym z symptomów świadczących o depresji. Niezależnie od przyczyn braku motywacji może zdarzyć się tak, że będziesz potrzebował pomocy profesjonalisty. Dobrym pomysłem będzie skorzystanie z pomocy psychoterapeuty.

 

Psychoterapia to czas, kiedy możesz poszukać źródła problemu i skupić się na tym, co dla Ciebie istotne. Jeśli czujesz, że problem motywacji dotyczy Ciebie, zawsze możesz skorzystać z konsultacji psychologicznej ze specjalistą. Pomoże Ci on wzbudzić motywację na nowo. Umówisz ją poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

 

Predyspozycje zawodowe to cechy człowieka, które pozwalają mu na wykonywanie określonej pracy, wybranego przez niego zawodu. Nie ulega wątpliwości, że każdy człowiek posiada indywidualne preferencje zawodowe. Jednak na podstawie poszczególnych cech psycholodzy wyodrębnili aż sześć typów zawodowych osobowości, które mogą posiadać ludzie! Warto je znać przed przystąpieniem do określenia własnych predyspozycji, bowiem określenie swoich predyspozycji zawodowych można pomóc w osiągnięciu wyznaczonych celów w swoim życiu zawodowym.

Predyspozycje a kompetencje zawodowe

Zanim jednak przystąpisz do określania swoich predyspozycji zawodowych, istotne jest, abyś dowiedział się, jaka różnica jest pomiędzy predyspozycjami zawodowymi a kompetencjami. Pojęcia te są często stosowane zamiennie, choć nie oznaczają one tego samego. Czym więc one są?

Kompetencjami zawodowymi określa się zdolności do wykonywania pracy zgodnie z określonymi standardami dla danej grupy zawodowej. Mówiąc prostszymi słowami, są to wszystkie cechy, które w danych warunkach sprawiają, że jesteśmy skuteczni w działaniu.

Do kompetencji zawodowych zalicza się poziom wykonania zadania, wytrenowania w danej czynności, rzeczywiste doświadczenie i wiedzę. Ważną częścią kompetencji jest też przekonanie o własnych możliwościach radzenia sobie z danymi zadaniami, ale także umiejętność skutecznej komunikacji czy też kreatywność. Określone kompetencje rozwijają się na podłożu predyspozycji osobowościowych. Można mieć wrodzone predyspozycje do wykonywania pewnych zadań, ale nie posiadać jeszcze kompetencji, bo brakuje połączenia wiedzy, doświadczenia i skuteczności w działaniu.

Kiedy znasz już różnicę pomiędzy predyspozycjami a kompetencjami zawodowymi, możesz zastanowić się, który z sześciu typów osobowości zawodowych Cię charakteryzuje.

TYP REALISTYCZNY

Typ realistyczny reprezentowany jest przez osoby lubiące pracować z narzędziami, maszynami. Takie osoby posiadają umiejętności manualne i sportowe. Nie mają wysoko rozwiniętych kompetencji społecznych, w towarzystwie są odbierane jako chłodne, wycofane. Cechuje ich niezależność, szczerość i bezpośredniość, a także to, że cenią sobie władzę i pieniądze.  

TYP BADAWCZY

Osoby z taką osobowością zawodową posiadają silnie rozwinięte umiejętności analityczne, zmysł obserwacji, kompetencje matematyczne oraz naukowe. Są dociekliwi, poszukują odpowiedzi na interesujące je pytania. Preferują raczej pracę indywidualną niż grupową. W towarzystwie uchodzą za osoby chłodne, rzeczowe, racjonalne.

TYP SPOŁECZNY

W przeciwieństwie do poprzednich typów osobowości, osoby z typem społecznym posiadają wysoko rozwinięte umiejętności społeczne i przywódcze, potrafią skutecznie wywierać wpływ na ludzi. Takie osoby lubią pomagać innym ludziom, informować, uczyć innych. To empatyczne i cierpliwe osoby, które preferują pracę w zespole.

TYP ARTYSTYCZNY

Osoby z tym typem zawodowym preferuje zachowania kreatywne, umożliwiające wyrażanie samego siebie. Posiadają uzdolnienia plastyczne, językowe, muzyczne lub aktorskie. Lubią rozwijać pomysły i koncepcje. Są to osoby twórcze, o rozwiniętej wyobraźni i dużym poczuciu estetyki.

TYP PRZEDSIĘBIORCZY

Typ przedsiębiorczy charakteryzuje osoby, które posiadają dobrze rozwinięte umiejętności przywódcze i komunikowania się. Są nastawione na realizacje postawionych celów własnych oraz organizacji, w której pracują. Zazwyczaj są postrzegane jako osoby energiczne, pewne siebie, konkretne, czasem agresywne. 

TYP KONWENCJONALNY

Osoby z konwencjonalnym typem zawodowym to konformiści, którzy potrafią przystosować się do panujących warunków. To osoby praktyczne, dokładne i systematyczne, które postępują w sposób metodyczny. Świetnie radzą sobie z pracą z danymi i podczas wykonywania rutynowych i powtarzalnych zadań.

 

Podsumowując, każda jednostka posiada swój indywidualny rodzaj preferencji zawodowych i powinna poszukiwać zawodu odpowiadającego jej umiejętnościom. Jednak rzadko kiedy zdarza się, by kogoś cechował tylko jeden typ osobowości. Najczęściej mamy do czynienia z tzw. typami mieszanymi, które łączą w sobie cechy dwóch lub większej ilości typów.

 

Swój profil zawodowy możesz spróbować określić sam. Z pomocą przyjdzie Ci Internet, w którym znajdziesz wiele darmowych testów online. Jednakże warto mieć na uwadze to, że nie każdy test online będzie wiarygodny, a jego wyniki miarodajne. Jeśli chcesz uzyskać rzetelne wyniki, warto udać się do specjalisty – psychologa bądź doradcy zawodowego, który za pomocą specjalistycznych testów oraz wywiadu stworzy pełen obraz Twojego profilu zawodowego. Pomoże także wyciągnąć trafne wnioski na podstawie uzyskanych wyników, co być może mogłoby sprawić trudności, gdybyś próbował zrobić to sam.

W Strefie Myśli prowadzimy Autorski Program Doradztwa Zawodowego, który oparty o profesjonalne narzędzia i dogłębną wiedzę psychologiczną. Dzięki temu możemy dokonać rzetelnej i trafnej analizy, a w praktyce zaoferować realną i praktyczną pomoc w wyborze dalszej ścieżki rozwoju. Jeśli stoisz przed wyborem studiów lub dalszej drogi rozwoju zawodowego i chcesz podjąć trafną decyzję o swojej przyszłości umów się na rozmowę! Skontaktuj się z nami poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Ludzie mają to do siebie, że dobierają się w pary. Większość marzy o wielkim uczuciu, wybuchającym z siłą wulkanu i prowadzącego do długiego, szczęśliwego związku. Tymczasem życie pisze różne scenariusze i nie zawsze to, co na początku wydawało się prawdziwą miłością, rzeczywiście nią jest. Czasami po latach może okazać się, że nasza relacja jest pusta i pozbawiona przyszłości. Dlaczego tak się dzieje?

Związek bez przyszłości – jak go rozpoznać?

Każdy związek jest inny, ale są pewne rzeczy, bez których żadna zdrowa relacja nie może funkcjonować. Jeśli dostrzegasz je w swoim związku – może powinieneś się nad nim zastanowić?

  1. Samotność w związku

Wbrew pozorom, poczucie osamotnienia w związku występuje dosyć często. W pewnym momencie zaczynamy zdawać sobie sprawę, że związek nie daje nam pełnej satysfakcji, czegoś w nim brakuje. Pojawia się uczucie osamotnienia, które towarzyszy mimo pozostawania w relacji. Jest to trudne uczucie. Jego pojawienie się jest sygnałem, że w związku pojawiły się pewne trudności, których nie należy bagatelizować.

  1. Brak akceptacji

Brak akceptacji partnera, takim, jakim jest, staje się jednym z częstszych powodów rozstań. Zamiast na budowaniu i wzmacnianiu relacji partnerzy są zbyt skoncentrowani na poszukiwaniu doskonałości lub skupianiu się na wadach partnera. Powoduje to wiele napięć i frustracji w związku, które nie pozwalają nie zbudowanie trwałej i bezpiecznej relacji pomiędzy partnerami.

  1. Jednostronna relacja

Jeśli tylko jedna osoba jest zaangażowana tak związek postrzegany jest przez nią zazwyczaj jako nieszczęśliwy i niesatysfakcjonujący. Sytuacja, w której jedna osoba tylko bierze i nie daje od siebie nic w zamian, jest skazany na niepowodzenie. Związek to gra zespołowa, która wymaga zaangażowania obu stron.

  1. Brak zaufania

Bez zaufania w związku trudno mówić o dobrych perspektywach dla relacji. Jeżeli dzięki wzajemnym staraniom uda nam się oprzeć związek na wzajemnym zaufaniu, to odnajdziemy w nim miłość, poczucie bezpieczeństwa i pewność, że cokolwiek by się nie stało, nasz partner będzie stał za nami murem. Brak zaufania w związku powoduje, że zaczyna dominować w nim atmosfera podejrzliwości i nieufności, co bardzo osłabia więź uczuciową pomiędzy partnerami.

  1. Różne cele

Uznawanie tych samych wartości to w pewnym stopniu fundament dobrego związku, jeżeli w tym zakresie nie ma zgody, to prędzej czy później zaczną narastać ogromne problemy. Różnice w zakresie celów i wartości wyznawanych przez partnerów, szczególnie jeśli są nie do pogodzenia, w ostateczności doprowadzą do frustracji, do rezygnacji z marzeń, złości i rozpadu związku.

  1. Płytka relacja

Może okazać się tak, że nie łączy was nic poza namiętnością. Jeśli, pomimo istniejącej pomiędzy wami chemii, macie kompletnie różne poglądy, podejście do życia, zainteresowania i nie dogadujecie się na większość tematów – raczej trudno będzie zbudować wartościowy związek, który przetrwa długie lata.

 

Wypisane powyżej symptomy nie zawsze muszą świadczyć o tym, że relacji nie da się już naprawić. Jeśli obie strony tak samo tego pragną, warto poświęcić energię i czas na naprawę relacji. Być może okaże się, że łączące was uczucie wciąż płonie, ale zostało przygaszone przez szarą codzienność.

Jak zakończyć związek bez przyszłości?

Jeśli jednak pozostawanie w związku nie przynosi wam satysfakcji, a wręcz przeciwnie czujecie się w nim nieszczęśliwi – warto rozważyć decyzję o jego zakończeniu. Jeśli wciąż macie wątpliwości – rozważcie za i przeciw. Stańcie z boku, rozpiszcie na kartce plusy i minusy. Jako obiektywna osoba oceńcie tę relację na chłodno, bez emocji. Czy związek spełnia oczekiwania wasze i partnera? Podejmowane próby odratowania lub sprowadzania na dobry tor tego związku przyniosły oczekiwane rezultaty? Czy do partnera docierają wasze sygnały, że coś jest nie tak? Jeśli na wszystkie te pytania odpowiedziałeś przecząc, to znak, że najprawdopodobniej podejmujesz słuszną decyzję.

 

To bardzo trudne, bolesne i wymagające wiele odwagi. Jednak związki bez przyszłości to powszechny problem, który unieszczęśliwia nie tylko jedną, ale obie strony. Dajmy sobie szansę na szczęście. Czasami takie rozstania są zbyt ciężkie do udźwignięcia samemu. Z pomocą może przyjść wtedy konsultacja psychologiczna oraz psychoterapia.

W Strefie Myśli współpracujemy ze specjalistami, którzy mierzą się z problemami związkowymi. Jeśli czujesz, że opisany problem dotyczy Ciebie i chciałbyś otrzymać specjalistyczną pomoc, umów się na spotkanie poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Wyśmiewanie, wyzwiska, napastowanie, izolacja, a także przemoc psychiczna i fizyczna – zjawisko mobbingu w miejscu pracy niestety istnieje i ma się dobrze. Dane wskazują, że aż 45% pracowników w Polsce padło ofiarą mobbingu. Co w rzeczywistości oznacza mobbing, jak go rozpoznać i jak się przed nim bronić dowiesz się z tego artykułu.

Mobbing – czym jest?

Zgodnie z art. 943 § 2 Kodeksu Pracy mobbing w pracy oznacza działania lub zachowania dotyczące pracownika lub skierowane przeciwko pracownikowi, polegające na uporczywym i długotrwałym nękaniu lub zastraszaniu pracownika, powodujące lub mające na celu poniżenie lub ośmieszenie pracownika, izolowanie go lub wyeliminowanie z zespołu współpracowników. Wszystkie te działania powtarzają się, mają charakter ciągły. Trwają na tyle długo, aby wywołać zaniżoną samoocenę czy stan izolacji. Stosowanie mobbingu powoduje trwałe znamiona na zdrowiu psychicznym ofiary.

Fazy mobbingu

Nękanie w pracy zazwyczaj narasta stopniowo, dążąc do osiągnięcia apogeum. Gdy zauważymy niepokojące sygnały wskazujące na nękanie czy zastraszanie, należy jak najszybciej zareagować. Szybka reakcja pozwala na natychmiastowe rozwiązanie problemu, dzięki czemu można zredukować przykre następstwa u ofiar zastraszania w pracy i nie dopuścić do trwałego pogorszenia atmosfery w firmie. Jednakże, aby móc możliwie szybko zareagować, należy wiedzieć, jakie są fazy mobbingu.

  1. Faza wczesna – sygnalizuje początek mobbingu, najczęściej jest on skutkiem nierozwiązanego lub nieodpowiednio zakończonego konfliktu. Ofiara najczęściej nie zdaje sobie sprawy, że mobbing się już zaczął. Mobber zaczyna stosować delikatne formy działania, jak np. utrudnianie przepływu informacji, oskarżenia związane z niedopełnianiem obowiązków.
  2. Faza eskalacji konfliktu – podczas trwania tej fazy mobbingu, uwagi wobec ofiary stają się częstsze i silniejsze. Mobber przestaje „walczyć” z ofiarą indywidualnie, a zaczyna głośno, wśród pozostałych pracowników komentować wady pracownika oraz zarzucać niekompetencje. U ofiary wzrasta poziom stresu, nieskuteczna walka z oprawcą przyczynia się do spadku własnej wartości. W tej fazie pojawiają się już pierwsze problemy ze zdrowiem psychicznym.
  3. Faza zaawansowana – w tej fazie dochodzi do nasilenia agresji mobbera. Ofiara mobbingu staje się kozłem ofiarnym w firmie, zostaje odizolowana od grupy. Ciągłe poniżanie sprawia, że zaczyna być postrzegana jako niekompetentny pracownik. Dodatkowo utrata własnej wartości sprawia, że ofiara postrzega samą siebie w sposób, jaki przestawia ją mobber i zaczyna wierzyć we własną niekompetencję, a problemy z płaszczyzny zawodowej zaczynają oddziaływać silnie na sferę prywatną.
  4. Faza ostateczna – to faza, w której dochodzi do apogeum konfliktu. Jeśli do tej pory ofiara wciąż pozostaje w miejscu pracy, mobbing psychiczny może przybierać skrajne formy i przejawiać się poprzez molestowanie seksualne czy nękanie także w życiu prywatnym. Problemy psychiczne ofiarny będą coraz bardziej się pogłębiały. Może pojawić się nerwica, depresja, a także myśli i próby samobójcze.

Jak rozpoznać mobbing?

Istnieje wiele taktyk, które są stosowane przez mobberów w celu nękania swoich ofiar. Każdy z nich może stosować inne metody. Warto jednak znać popularne sposoby wykorzystywane przez mobberów. Pomoże to odróżnić brak sympatii od długotrwałego nękania.

  1. Taktyka poniżania – polega na celowym upokarzaniu pracownika tak, aby wywołać u niego poczucie braku własnej wartości.
  2. Taktyka pomniejszania kompetencji – stosując tą taktykę mobberzy publicznie krytykują pracownika, nie dając mu przy tym możliwości obrony. Wykorzystują każdą nadarzającą się okazję, by wysunąć nieprzyjemne uwagi w jego. Aby jeszcze bardziej obniżyć samoocenę ofiary, często przydzielają zadania poniżej kompetencji, dodatkowo przekonując, że nie potrafi sobie z nimi poradzić. Ponadto starają się ukryć i zamaskować wszystkie osiągnięcia pracownika, całą uwagę skupiając na wadach i wyglądzie.
  3. Taktyka utrudniania pracy – mobberzy stosują różnego rodzaju czynności mające na celu utrudnienie wykonania przydzielonych zadań. Przykłady podawane przez nękanych pracowników obejmują m.in celowe wprowadzanie w błąd podczas szkolenia, przydzielanie obowiązków wbrew kompetencjom, odsuwanie od cennych informacji i ciągłe raportowanie o niepowodzeniach. Są to jedne z pierwszych sygnałów, które powinny zaalarmować ofiarę.
  4. Taktyka izolacji – jest to jedna z najbardziej skutecznych taktyk stosowanych przez mobberów. Polega na utrudnianiu pracownikowi wejścia w życie społeczne instytucji oraz zintegrowania z współpracownikami, np. poprzez przydzielanie zadań niepozwalających na integrację. Mobber także nakłaniania inne osób do celowego ignorowania pracownika, który ma poczuć się niechcianym i niepotrzebnym elementem zespołu. Możliwa jest także sytuacja, w której grupa pracowników izoluje się od jednego członka zespołu oraz pilnuje, by ofiara nie mogła odnaleźć się w innym miejscu.
  5. Taktyka zastraszania – jest to wyjątkowo okrutna forma przemocy. Polega na bezpośrednim działaniu mobbera i jest łatwa do zauważenia. Obejmuje ona przemoc ekonomiczną, czyli obcinanie premii, nieprzyznawanie podwyżki lub awansu. Mobber najczęściej stosuje groźby słowne i wulgaryzmy, straszy zwolnieniem z pracy, stosuje nieuzasadnione zakazy (np. zakaz robienia przerw podczas pracy). Może pojawić się także przemoc fizyczna czy nakaz wyrobienia przymusowych nadgodzin.

Mobber – kim jest?  

Niektórzy twierdzą, że ofiarami mobbingu zostają tylko i wyłącznie pracownicy niższego szczebla, którzy są wykorzystywani przez osoby nadużywające swojej władzy. Zarówno pracownicy na podobnych stanowiskach, przełożeni, jak i podwładni, dopuszczają się długotrwałego dręczenia innych osób. Dlatego możemy wyróżnić pięć podstawowych rodzajów mobbingu:

  1. Mobbing pionowy A – mobberem jest bezpośredni przełożony ofiary. Ten rodzaj mobbingu stanowi 54% wszystkich przypadków.
  2. Mobbing pionowy B – oprawcą zostaje prezes firmy, wykorzystuje swoją władzę do nękania pracowników na niższych stanowiskach.
  3. Mobbing prosty – sytuacja, w której mobber nęka współpracowników z tego samego szczebla hierarchii pracowniczej. Najczęściej występuje w jednym zespole.
  4. Mobbing pionowy – w tej sytuacji ofiarą staje się bezpośredni lub główny przełożony, który jest nękany przez podwładnego lub grupę podwładnych.
  5. Mobbing bezpośredni – polega na nękaniu ofiary bezpośrednio w twarz. Taki sposób znęcania się jest najłatwiejszy do wykrycia.

Co ważne, mobbing nie musi mieć charakteru bezpośredniego. Zdarza się, że ofiara nie ma kontaktu z oprawcą, jednocześnie jednak jest narażona na działanie, które zostało podjęte przez agresora (np. poprzez podżeganie pracowników).

Mobbing w pracy – jak udowodnić?

Udowodnienie mobbingu spoczywa na barkach pracownika dotkniętego nękaniem. Rozmowa z pracodawcą, inspekcją pracy lub sądem powinna być poparta udokumentowanymi przykładami. Zebranie dowodów nie należy jednak do prostych zadań. Warto wiedzieć, że nagrywanie pracodawcy bez jego wiedzy jest kwestią dyskusyjną. Formalnie podsłuchiwanie kogoś w miejscu pracy bez jego zgody jest nielegalne. W praktyce niektóre sądy dopuszczały nagrania głosowe osób mobbingujących jako dowód w sprawach prowadzonych przeciwko nim.

Mobbing w pracy – jak się bronić?

Jeśli masz problemy z udowodnieniem mobbingu w pracy, pamiętaj o tym, że wciąż możesz się bronić. Wiele osób dotkniętych nękaniem decyduje się odejść z pracy. Jednak często jest to właśnie cel mobbera. A przecież to nie ofiara, a sprawca mobbingu powinien ponieść wszelkie konsekwencje wynikające z tego zjawiska.

Pamiętaj, że aby skutecznie radzić sobie z mobbingiem w pracy, nie wolno ignorować żadnych sygnałów, szczególnie tych, które pojawiają się w fazie początkowej. Gdy zauważysz pierwsze objawy mobbingu, postaraj się porozmawiać z osobą, która za tym stoi. W ten sposób zasygnalizujesz oprawcy, że zdajesz sobie sprawę z tego, co się dzieje. Jeśli oprawca nie spodziewał się bezpośredniej konfrontacji, może to skutecznie go przestraszyć.

W sytuacji, gdy mobberem nie jest prezes firmy czy bezpośredni przełożony, postaraj się porozmawiać z nim i zgłosić mu problem. Zasygnalizowanie problemu powinno wywołać szereg działań, mających na celu wyciągnięcie konsekwencji wobec osób mobbera, bowiem według prawa po stronie pracodawcy leży obowiązek walki z objawami mobbingu w jego firmie. Jeśli jednak to szef stosuje mobbing, warto porozmawiać z pozostałymi współpracownikami i stworzyć wspólny front przeciwko niemu. Koniecznie należy zwrócić się do instytucji i organizacji, które pomagają w walce z nieuczciwym traktowaniem pracowników.

 

Osoby dotknięte długotrwałym poniżaniem nie mają sił walczyć o swoje prawa. Dlatego każdy, kto nie tylko doświadczył, ale też zauważył mobbing skierowany w stronę innych ludzi, powinien zaoferować im wsparcie i poinformować o tym odpowiednie instytucje.

Jeśli czujesz, że problem mobbingu dotyczy Ciebie lub kogoś z Twoich bliskich – zgłoś się do nas! Nasi terapeuci pomogą w uporaniu się z przykrymi skutkami doświadczenia mobbingu. Terapia pomaga także w przywróceniu sił do walki o swoje prawa. Spotkanie konsultacyjne możesz umówić poprzez przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Predyspozycje zawodowe to tak zwane „zawodowe powołanie”, związane z naszymi cechami osobowości. Według psychologów nie powinniśmy ich negować, a dobrze wykorzystać, na przykład w życiu zawodowym. Preferencje zawodowe, choć mogą wydawać się nieistotne, w rzeczywistości potrafią nieźle namieszać w życiu. Ich niedopasowanie do wykonywanej pracy może być przyczyną frustracji, znudzenia czy wyczerpania zawodowego.

Czym są predyspozycje zawodowe?

Predyspozycje zawodowe to wrodzone cechy związane z czyimiś skłonnościami lub umiejętnościami, które mogą być szczególnie cenione w określonych zawodach. Związane są z nimi nasze preferencje, talenty i uzdolnienia, które są niezwykle istotne w pracy. Są bardzo silnymi cechami, które trudno zmienić, dlatego tak ważne jest ich poznanie i szukanie takich zajęć i środowisk zawodowych, które są zgodne z predyspozycjami. Dopasowanie pracy do swoich wrodzonych preferencji i uzdolnień zwiększa szanse na czerpanie z niej satysfakcji.

Dlaczego warto znać swoje predyspozycje zawodowe?

Diagnoza predyspozycji zawodowych i ich poznanie to kluczowy etap w wyborze ścieżki kariery. Wpływają one znacząco na wykonywanie pracy w konkretnych środowiskach zawodowych – mogą ją ułatwiać lub utrudniać. Dzięki poznaniu predyspozycji zawodowych mamy szansę na lepsze poznanie zainteresowań, cech osobowości oraz wartości, jakimi kierujemy się w życiu. Co więcej, znając swoje predyspozycje, mamy większe szanse na wykorzystanie swoich mocnych cech i talentów. Mamy także szanse na samorealizację i rozwój osobisty.

Znajomość predyspozycji zawodowych pozwala na wybór najbardziej odpowiedniej dla nas pracy. Takiej, która spełni nasze oczekiwania i, w której będziemy mogli się realizować. Z kolei tak dobrana praca spowoduje, że będziemy bardziej zaangażowani, zainteresowani nią, częściej będziemy odnosić sukcesy, a także będziemy mniej narażenie na generowany w pracy stres. Dlatego jeśli zatem zależy nam na czerpaniu większej satysfakcji z życia zawodowego, to koniecznie powinniśmy poznać nasze predyspozycje zawodowe i szukać pracy zbieżnej z naszą osobowością zawodową. Im bardziej zawód będzie dopasowany do naszych predyspozycji, tym większą satysfakcję będziemy odczuwać.

Jak określić swoje predyspozycje zawodowe?

Jeśli Twoja szkoła oferuje warsztaty z doradztwa zawodowego, możesz zgłosić się na nie i tam uzyskasz odpowiednią pomoc. Predyspozycje zawodowe możesz określić także sam, choć to będzie o wiele trudniejsze, niż z pomocą specjalisty. Aby to zrobić, możesz skorzystać z poniższych propozycji.

Sposób 1: Określ swoje cechy osobowości.

Na początku najlepiej jest zacząć od poznawania siebie. Cechy osobowości możemy poznać, obserwując nasze podejście do samego siebie, do pracy i do innych ludzi. Przejawiają się one w naszym zachowaniu i czynnościach, które codziennie wykonujemy.

Sposób 2: Zastanów się, co lubisz robić w wolnym czasie

Każdy człowiek ma inne zainteresowania i pasje, a one same dużo mówią o wrodzonych predyspozycjach. Rozwijanie swojego hobby czasem bywa pierwszym krokiem do wyboru konkretnego zawodu.

Sposób 3: Pomyśl, jakie czynności wykonujesz bez wysiłku

Niektóre rzeczy przychodzą nam z łatwością, mimo że innym mogą wydawać się zbyt wymagające czy problematyczne. Jeśli jednak pewnie działania nie sprawiają Ci trudności, z pewnością jest to sygnał wskazujący na Twój predyspozycje.

Sposób 4: Zrób test predyspozycji zawodowych

Test predyspozycji zawodowych – gdzie go wykonać?

Psychologowie i doradcy zawodowi od lat zajmują się przygotowywaniem fachowych testów mających ułatwić odkrywanie umiejętności i predyspozycji. Dzięki nim można lepiej poznać siebie i zawęzić pole poszukiwań zawodu. Z takich testów można również skorzystać online, jednak uzyskane wyniki mogą okazać się zbyt trudne do samodzielnej weryfikacji. Najlepiej wówczas zasięgnąć porady specjalisty psychologa-doradcy i rozwiązać test przy jego udziale. Warto to zrobić, by nie męczyć się w pracy niezgodnej z naszymi predyspozycjami – może to doprowadzić do szybkiego wypalenia zawodowego. Dzięki poznaniu naszych preferencji zawodowych jesteśmy w stanie zaoszczędzić sobie wielu rozczarowań związanych z pracą.

 

Jeśli chciałbyś rozpoznać swoje preferencje zawodowe, a przy okazji także inne, ważne aspekty, które mogą zadecydować o wyborze Twojej kariery zawodowej, zapraszamy Cię na spotkanie z doradcą zawodowym w Strefie Myśli. Wykonujemy tu profesjonalny test preferencji zawodowych, połączony z pomiarem innych ważnych aspektów, takich jak osobowość czy inteligencja. Wszystko spójnie łączy pogłębiony wykład psychologiczny, dając w efekcie kompletną i wartością analizie. Dzięki temu będziesz mógł wyciągnąć wiele interesujących wniosków, które mogą pomóc Ci w wyborze kariery. Umów się na spotkanie przez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.