Monthly Archives: styczeń 2022

Samoocenę ma każdy z nas. Jedni cechują się wyższą samooceną, u innych jest zaniżona. Samoocena zaczyna kształtować się już we wczesnym dzieciństwie, przede wszystkim podczas kontaktów z rodzicami. Z czasem wpływ na budowanie samooceny dziecka mają nauczyciele, rówieśnicy i wszystkie doświadczenia dziecka podczas kontaktów społecznych.

Czym jest samoocena?

Samoocena jest elementem wchodzącym w skład poczucia własnej wartości. Stanowi jego część, co oznacza, że osoby z wysoką samooceną niekoniecznie muszą mieć silnie zbudowane poczucie własnej wartości. Wysokie mniemanie o sobie może być wręcz rekompensatą niskiego, niedojrzałego poziomu poczucia własnej wartości.

Jakie są przejawy niskiej samooceny?

Samoocena, czy to wysoka czy niska, silnie oddziałuje na funkcjonowanie dziecka w każdym aspekcie jego życia. Dzieci z niską samooceną nie mają zaufania do swoich umiejętności i kompetencji. Czują się nieistotne. Nie lubią siebie, mają poczucie, że nie są wystarczająco dobre. Szybko się poddają lub w ogóle nie podejmują działań. Przede wszystkim są samokrytyczne i nieustannie spodziewają się kolejnych porażek i niepowodzeń. Pojawia się u nich bolesne poczucie bycia gorszym. Pozwalają się źle traktować. Wiąże się to z myślą, że nie zasługują na nic lepszego. Może być też tak, że gnębią innych, ponieważ czują się bezwartościowe. Zaniżona samoocena pozostaje w silnym związku z niskim poczuciem własnej wartości. Dzieci z niską samooceną poszukują akceptacji innych również w tym, co robią.

Dzieci z niską samooceną to dorośli, którzy raczej nigdy nie będą zadowoleni z siebie. Jeśli nie rozwiążą problemu, cały czas będą czuli się przygnębieni, zależni od innych i pełni autokrytyki.

Niska samoocena – czy można ją zmienić?

Jak już wiemy, samoocena zaczyna budować się już od najmłodszych lat. Wpływa na nią to, w jakim środowisku dziecko się wychowuje oraz czego w nim doświadcza. Dzieci, które wychowujące się w niesprzyjających środowiskach, które nie tworzą atmosfery bezpieczeństwa, posiadają rodziców autorytatywnych lub nadopiekuńczych, doświadczają traum i trudności, rozwijają niską samoocenę. Raz ukształtowana samoocena staje się względnie stała. Oznacza to, że jej zmiana nie jest łatwa. Przede wszystkim dlatego, że osoby mające niską samoocenę potrzebują zmiany postrzegania własnego wizerunku oraz posiadanych przez nie przekonań. Nie jest to jednak niemożliwe.

Jak podnieść samoocenę dziecka?

Bezwarunkowa miłość i akceptacja

Przede wszystkim należy stworzyć atmosferę, w której dziecko będzie czuło się akceptowane i bezwarunkowo kochane. Akceptacja dziecka to także akceptacja jego emocji – również tych trudnych: złości, płaczu, smutku. Trudne uczucia są wyzwaniem. Właśnie wtedy akceptacja jest najbardziej potrzebna. Akceptacja nie oznacza jednak przyzwolenia na wszystkie zachowania dziecka. To normalne, że pewne zachowania nie są akceptowalne, jednak powinniśmy zakomunikować to dziecku w bezpieczny sposób. Starajmy się robić to bez krytyki. Samoocenę dzieci osłabia ciągły krytycyzm i poprawianie.

Tworzenie pozytywnego obrazu dziecka

Dziecko do szóstego roku życia postrzega siebie przez pryzmat tego, jak postrzegają go inni. Głównym odnośnikiem dla dziecka są rodzice, którzy tworzą jego negatywny lub pozytywny obraz. Zamiast krytykować, etykietować i narzekać na swoje dziecko, spróbujmy je docenić. Zaakcentujmy wysiłek, który dziecko włożyło w osiągnięcie czegoś, jednakże uważajmy z pochwałami. Nadmierne stosowanie pochwał tworzy wyidealizowany obrazić o wywiera na nim ogromną presję, że musi temu wykreowanemu obrazowi sprostać.

Zaufanie i przyzwolenie na samodzielność

Dzieci z niską samooceną potrzebują wsparcia rodziców, którzy są cierpliwi i mają dużo wewnętrznego wiary wautonomiczne kompetencje swojego dziecka. Jeśli otrzymuje ono zbyt dużo wskazówek od dorosłych, istnieje ryzyko, że proces jego nauki będzie uzależniony od dorosłych. W ten sposób nie poczuje się autonomiczną, niezależną, pewną siebie jednostką. Ponadto, należy uważać aby nie zamartwiać się i nie przenosić swoich obaw na dziecko. Szczególnie jeśli jest ono wrażliwe. W przeciwnym razie, może zacząć postrzegać siebie jako słabe i wstydliwe. Niektóre dzieci potrzebują więcej czasu na oswojenie się z nowymi sytuacjami i lepiej nie zmuszać ich do większej otwartości.

Psychoterapia dzieci i młodzieży z niską samooceną

Pomimo tego, że zmiana samooceny jest zależna przede wszystkim od naszych chęci i zaangażowania, często niezbędnym jest skorzystanie z pomocy psychologa lub psychoterapeuty dziecięcego. Terapia niskiej samooceny opiera się na zmianie sposobu myślenia o własnej osobie. Dziecko powoli odzyskuje pewność siebie, spokój, spontaniczność i uczy się konstruktywnie wyrażać swoje potrzeby i emocje.

W Strefie Myśli Junior pomagamy dzieciom uwierzyć w siebie i swoje możliwości, bo my sami wierzymy w jego potencjał i siły. Nasi terapeuci starają się nakierować je na drogę akceptacji wszystkich aspektów własnego ja. Jeśli Twoje dziecko jest samokrytyczne, czuje się gorsze i zmaga się z niską samooceną – trafiłeś w odpowiednie miejsce! Możesz zarezerwować wizytę konsultacyjną poprzez poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

W Strefie Myśli Junior ruszył nabór do grup Treningu Umiejętności Społecznych. TUSy to ciekawa dla dziecka, ale i skuteczna forma nauki rozpoznawania i kontrolowania swoich emocji, a także współżycia z innymi. Może z nich skorzystać praktycznie każdy młody człowiek! Poprosiliśmy Gabrielę Rasztawicką, która od lat prowadzi TUSy dla dzieci i młodzieży, o odpowiedź na pytania, które mogą zadawać sobie rodzice przed podjęciem decyzji o zapisaniu swoich dzieci do grupy. Zapraszamy do lektury!

Od ponad 20 lat pracujesz jako pedagog i terapeuta z dziećmi i młodzieżą w różnym wieku. Jakie masz przemyślenia na temat swojej pracy? Chyba nie jest łatwa?

To nie jest łatwa praca, ale daje poczucie spełnienia i satysfakcję bycia w szczerej relacji. Takiej, której bardzo często brakuje w kontaktach na poziomie dorosłym. Praca z dziećmi, zarówno na zajęciach indywidualnych jak i grupowych, musi być często intuicyjna. Czasem warto nie brnąć w zaplanowany przez nas schemat zajęć a podążyć za dzieckiem. Daje mu to poczucie, że jest ważne, że słuchamy co mówi. Więc tak, uważam, że praca z dziećmi i młodzieżą to coś wyjątkowego. Coś co porządkuje świat wartości współczesnego świata.

Po feriach w Strefie Myśli Junior rusza Trening Umiejętności Społecznych. Możesz powiedzieć nam coś więcej na temat TUS?

Zajęcia TUS zagościły na dobre w naszej przestrzeni społecznej. Coraz częściej słyszymy, że są potrzebne. Trudno się z tym nie zgodzić, ale warto wybrać dobre zajęcia. Obecnie TUSy realizowane są nawet na poziomie szkoły. Najczęściej w obrębie klasy. Oczywiście ma to swoją wartość. Jednak w tej sytuacji dzieci przez cały czas pozostają ze sobą w tej samej społeczności klasowej. Dużą rolę w kształtowaniu kompetencji społecznych odgrywa tam nauczyciel wychowawca. Zdecydowanie uważam, że jeszcze lepiej jest wyjść z zajęciami poza grupę szkolnych znajomych i korzystać z różnorodności.

Z czym wiąże się taka zmiana środowiska? Dlaczego to jest ważne?

Wyjście poza środowisko szkolne to wyzwanie. To nie tylko nowi znajomi, nowi trenerzy, ale też nowa przestrzeń, w którą wchodzimy. Myślę, że w tak trudnym czasie jak okres przedłużającej się pandemii, każde zajęcia społeczne mają wartość. Jednak warto uczyć dzieci wychodzenia poza strefę komfortu. Zajęcia pozaszkolne to takie wyzwanie.

Dużo mówi się o tym, że Trening Umiejętności Społecznych przeznaczony jest dla dzieci ze spektrum autyzmu. A co z dziećmi, które nie mają stwierdzonych żadnych zaburzeń? Czy one również mogą brać udział w TUSach?

W zajęciach TUS może brać udział właściwie każde dziecko, którego rodzic wyraża potrzebę takiego wsparcia. Na zajęcia zapraszamy dzieci, które znalazły się w trudnej stresującej sytuacji, nie radzą sobie z emocjami. Myślę np. o dzieciach rodziców w drodze rozwodowej, gdzie często mimo braku jakichkolwiek zaburzeń po prostu potrzebują, aby przez chwilę pochylić się nad ich emocjami, które mogą niekorzystnie wpływać na ich stosunki z rówieśnikami. Dzieci na skutek przeżywanych emocji stają się drażliwe, kłótliwe, często się obrażają lub zamykają w sobie i wycofują. W zajęciach mogą wziąć też udział dzieci nieśmiałe w kontaktach, dzieci, które nie stawiają innym granic, zgadzają się na wszystko, bywają wykorzystywane przez innych i w konsekwencji są nieszczęśliwe w relacjach z rówieśnikami. Zajęcia są przeznaczone dla wszystkich dzieci, które doświadczają jakiejś trudności w relacjach.

Wymieniłaś wiele trudności, z jakimi mogą zgłaszać się dzieci na TUS. Czy mogłabyś nam powiedzieć, jakie obszary rozwija się podczas Treningu Umiejętności Społecznych? Czemu służą te zajęcia?

To trudne pytanie, bo żeby na nie odpowiedzieć, trzeba odnieść się do potrzeb konkretnej grupy. Staramy się rozwijać te obszary, z którymi dziecko ma największe kłopoty. Zaletą tych zajęć, taką wartością dla wszystkich niezależnie od potrzeb, jest wczesna profilaktyka, w której uczymy reagowania na niepowodzenia, porażki. Wspieramy poczucie własnej wartości i poczucie sprawstwa a to niezbędny element szeroko pojętego zdrowia psychicznego. Chyba można pokusić się o stwierdzenie, że dobre zajęcia TUS są jednym z elementów zapobiegania depresji dzieci i młodzieży. Taka grupa rówieśników bywa czasem dla dziecka rodzajem grupy wsparcia, gdzie czuje się zrozumiane i akceptowane.

Jak uważasz, jakimi cechami powinien charakteryzować się trener umiejętności społecznych?

Dla mnie dobry trener TUS to człowiek wrażliwy, ciepły, dobry słuchacz i obserwator, który potrafi szybko reagować na niespodziewane sytuacje. A takie naprawdę często pojawiają się w grupie. Jednocześnie to ktoś kto jest stanowczy, potrafi nadać kierunek. Taki który daje poczucie akceptacji i bezpieczeństwa. Dobry trener to też ktoś, kto po prostu lubi dzieci i stawia na dialog. Trener jest trochę jak tutor – rozpoznaje, pokazuje kierunki rozwoju, czasem musi być dyrektywny, ale w głównej mierze towarzyszy procesowi rozwoju umiejętności społecznych. Ktoś kto pokazuje różnice i wartości, nie zmusza, nie nakazuje. Często nierespektowane społecznie zachowania to nie wynik niewiedzy jak się zachować, ale czasem chęć zwrócenia na siebie uwagi lub utrwalone złe wzorce czy przekonania.

A jakim Ty jesteś trenerem?

Najważniejsze w relacji terapeutycznej jest bycie autentycznym. Dobry kontakt, podejście relacyjne jest bardzo ważne. Dawanie wyboru, pokazywanie, że bycie z drugim człowiekiem jest wartością. Ja jednak nie naprawiam na siłę dzieci, pokazuję im perspektywy innych ludzi. Nakładam taki filtr społeczny, pokazuję, jak można zachowując swoją tożsamość, realizując swoje potrzeby, dobrze funkcjonować w przestrzeni społecznej. W końcu każdy z nas jest inny. Jesteśmy neuroróżnorodni. Akceptacja tej inności uczy tolerancji dla drugiego człowieka. Dla mnie dobre zajęcia TUS to takie, kiedy dzięki dobrej zabawie, fajnej dyskusji, jakby samoistnie kształcimy umiejętności społeczne. To taki drugi plan. Robimy spotkania filmowe, dzielimy się zainteresowaniami.

Zwróciłaś uwagę na to, że każdy z nas jest inny. W TUSach biorą udział różne dzieci. W jaki sposób prowadzisz grupę, aby wszystkie dzieci mogły skorzystać z zajęć? Czy dzieci różniące się od siebie mogą korzystać ze swoich wzajemnych zasobów?

Największą wartością jest to, że jesteśmy różni. Świat byłby nudny, gdybyśmy wszyscy byli tacy sami. Poznawanie innych budzi w nas ciekawość, pozwala dostrzec różnice w odbieraniu świata, uczy nas wrażliwości i tolerancji. To trudne, ale bardzo cenne jest przekonanie kogoś, kto inaczej myśli i czuje, by zaakceptował nasz punkt widzenia. Możliwe jest to dzięki różnorodności. Jeżeli zakładamy, że grupa TUS nie jest duża, a dzieci prowadzone są przez dwóch trenerów, to stwarza optymalne warunki do tego, aby każde dziecko z nich korzystało. Jest czas na podejście indywidualne do każdego i czas na aktywne modelowanie zajęć czy na dynamiki grupy rówieśniczej.

Dziękuję za rozmowę.

W Strefie Myśli organizujemy Trening Umiejętności Społecznych dla dzieci od 10 do 13 roku życia. Aby zapisać swoje dziecko do grupy, skontaktuj się z nami poprzez kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl, telefoniczny: 22 490 44 12. lub wypełnij formularz zgłoszeniowy.

Mimo że dzieciństwo kojarzy się z czasem beztroski i radości, depresja wśród dzieci nie jest rzadkością. Depresja u dzieci, podobnie jak u dorosłych, wiąże się z długotrwałym obniżeniem nastroju. Z drugiej strony, jej przebieg u dzieci może mieć szereg nietypowych objawów. W rezultacie często zdarza się, że problem zostaje zignorowany. Rodzice niejednokrotnie mogą być przekonani, że ich dziecko przeżywa okres buntu lub doświadcza problemów somatycznych, tymczasem za objawami tymi może kryć się depresja.

Czym jest depresja?

Często dziecko, które cierpi na depresję, jest traktowane przez otoczenie (rodziców, szkołę) jako leniwe, wiecznie niezadowolone czy smutne. Jednak w przypadku, gdy mamy do czynienia ze zwykłym obniżeniem nastroju, pomaga miła niespodzianka, prezent, wspólne spędzanie czasu z rodzicami, pozytywna uwaga rodziny. W przypadku depresji to za mało. Depresja jest chorobą, która może zagrażać życiu. Jest to długotrwały, szkodliwy i poważny stan z nadmiernie obniżonym nastrojem oraz objawami psychicznymi, behawioralnymi i fizycznymi.

Objawy depresji u dzieci w różnym wieku

Objawy depresji zależą od etapu rozwojowego dziecka. Im jest ono młodsze, tym trudniej jest mu mówić o swoich uczuciach, tym, co przeżywa, co go niepokoi czy męczy. Im dziecko jest młodsze, tym trudniej będzie mu podzielić się z rodzicem swoim stanem emocjonalnym.

Dzieci w wieku przedszkolnych i wczesnoszkolnym często skarżą się na dolegliwości somatyczne, takie jak bóle brzucha, głowy, nóg, brak apetytu/łaknienia oraz mimowolne moczenie się. Dodatkowo rodzice mogą zaobserwować apatię, zwiększoną drażliwość oraz spadek zainteresowań czynnościami, które dziecko podejmowało wcześniej (np. zabawa ulubionymi zabawkami). W zachowaniu dziecka można dostrzec niekontrolowane wybuchy złości, żalu, płaczu, krzyk. U dzieci w tym wieku może pojawić się także niechęć do współpracy, lęk separacyjny czy brak zainteresowania przedszkolem, szkołą i lekcjami.

Objawy depresji u młodzieży przejawiają się nieco inaczej. Są to:

smutek, przygnębienie, płaczliwość, łatwe wpadanie w złość lub rozpacz, wrogość w stosunku do otoczenia,
zobojętnienie, apatia, utrata zdolności do przeżywania radości
zaprzestanie aktywności, która wcześniej sprawiała satysfakcję np. zabawa, hobby, spotkania ze znajomymi
odmowa chodzenia od szkoły, wychodzenia z domu, ze swojego pokoju, zaniedbanie higieny osobistej
wycofanie się z życia towarzyskiego
nadmierna reakcja na krytykę, drażliwość czy złość, nawet kiedy rodzic zwróci uwagę w bardzo delikatny sposób i w bardzo błahej sprawie
depresyjne myślenie, które wyraża się w słowach „wszystko jest bez sensu”, „jestem beznadziejny”, „nikt mnie nie lubi”, „i tak mi się nie uda” itp.,
myśli rezygnacyjne – „życie jest beznadziejne”, „po co ja żyję”, „lepiej by było, gdybym umarła”,
długotrwałe poczucie lęku, często nieuzasadnione
podejmowanie impulsywnych, nieprzemyślanych działań, aby złagodzić lęk, napięcie i smutek (np. picie alkoholu, zażywanie narkotyków)
działania autodestrukcyjne – samookaleczanie się, przypalanie ciała zapalniczką czy papierosem, gryzienie się, drapanie aż do krwi, itp.
myśli samobójcze – rozmyślanie i fantazjowanie na temat własnej śmierci, planowanie jej, a w skrajnych przypadkach podejmowanie prób samobójczych.

Nietypowe objawy depresji

Depresja u dzieci i młodzieży ma to do siebie, że często w jej przebiegu stwierdza się istnienie tzw. niespecyficznych objawów, odbiegających od typowego obrazu depresji. Są to m.in.:

zaburzenia koncentracji i trudności z zapamiętaniem (w rezultacie trudności w nauce, pogorszenie wyników edukacyjnych, opuszczanie lekcji)
pobudzenie psychoruchowe – ze względu na przeżywanie lęku i napięcia dziecko wykonuje wiele ruchów jak np. skubanie ubrania, zacieranie rąk, pocieranie karku, itp.
zmniejszenie lub zwiększenie apetytu
problemy ze snem – trudności z zasypianiem bądź przeciwnie – nadmierna senność, wybudzenia w nocy, budzenie się wcześnie rano
podejmowanie niektórych aktywności w nadmiarze (np. granie w gry, oglądanie TV).

Leczenie depresji u dzieci i młodzieży

Bez względu na to, czy to dorosły czy dziecko cierpi na depresję, konieczne jest podjęcie jej leczenia. Podstawowymi metodami leczenia depresji są działania niefarmakologiczne w postaci psychoterapii oraz działania medyczne i włączenie leków.

Depresja jest choroba przewlekłą, nawracającą i zagrażającą życiu, dlatego należy pamiętać, że rodzice powinni reagować zarówno na informacje pochodzące od samego dziecka, ale także na różne inne niepokojące sygnały. Istotne mogą okazać się również informacje od osób z bliskiego otoczenia dziecka, które zaobserwowały określoną zmianę. Wczesna interwencja polegająca na pomocy psychologicznej może przeciwdziałać pogłębieniu się problemu związanego z obniżonym nastrojem.

W Strefie Myśli oferujemy pomoc młodym osobom, które cierpią na depresję. Jeśli zauważasz niepokojące sygnały ze strony swojego dziecka, umów się na konsultację! Możesz zarezerwować termin poprzez poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko dobrze odnajdowało się w społeczeństwie – potrafiło nawiązywać przyjaźnie, dobrze radziło sobie z krytyką, cechowało się asertywnością i śmiałością. Nabywanie takich cech i umiejętności nie każdemu dziecku przychodzi z łatwością. Warto mu pomóc, zapisując je na trening umiejętności społecznych dla dzieci.

Czym jest TUS?

Trening Umiejętności Społecznych, w skrócie TUS, to rodzaju cykliczne spotkania warsztatowe, w trakcie których ćwiczone są konkretne zachowania niezbędne do dobrego funkcjonowania w kontaktach społecznych. Może to być umiejętność słuchania, proszenia o pomoc, rozpoznawania swoich emocji, radzenie sobie z presją rówieśników i wiele innych. Celem TUS jest korygowanie nieprawidłowych nawyków i zastąpienie ich nawykami adekwatnymi do sytuacji, oraz wprowadzenie tych nowonabytych zachowań do rzeczywistości.

Do kogo jest skierowany TUS?

Trening Umiejętności Społecznych jest skierowany do dzieci mających problemy w kontaktach społecznych. Dla wielu dzieci TUS jest wsparciem, które szybko przynosi dobre efekty. Przychodząc na zajęcia TUS dzieci bardzo często nie wiedzą, dlaczego ich zachowanie nie jest akceptowane. Dlaczego nie mają przyjaciół i czują się nielubiane. Są to dla nich ogromne problemy, a nieprzepracowane trudności mogą negatywnie wpłynąć na ich dalsze, w tym również dorosłe, życie.

TUS może okazać się szczególnie pomocny w przypadku, gdy dziecko:

jest impulsywne, nie radzi sobie z kontrolowaniem własnych emocji, przez co odbierane jest negatywnie przez rówieśników
ma trudności w nawiązywaniu kontaktów, stoi z boku grupy, nie potrafiąc się do niej włączyć, nie umie przejąć inicjatywy bądź podtrzymać kontaktu
jest nieśmiałe, co utrudnia mu zawiązanie przyjaźni, ale też skazuje na zawstydzające sytuacje społeczne
nie potrafi dopasować się do zasad oraz zrozumieć sensu ich istnienia
sprawia szeroko rozumiane problemy wychowawcze, masz wrażenie, że tracisz z nim kontakt
nie potrafi dopasować się do nowych sytuacji, nie radzi sobie z emocjami w obliczu zmiany szkoły czy miejsca zamieszkania.

Jak przebiega TUS?

Zanim dziecko zostanie zapisane na zajęcia, rodzice proszeni są zwykle o wypełnienie szczegółowego kwestionariusza dotyczącego dziecka. Bardzo często odbywa się także spotkanie konsultacyjne. Ocenia się na nim rodzaj trudności, jakie występują u dziecka oraz określa, czy trening umiejętności społecznych dla danego dziecka jest w tym przypadku najlepszym wsparciem.

Warto wiedzieć, że same zajęcia zazwyczaj przebiegają w atmosferze zabawy – dzięki temu dzieci chętnie biorą w nich udział i uczą się poprzez zabawę całego wachlarza zachowań społecznych,takie jak m.in.:

inicjowanie oraz właściwe prowadzenie rozmowy
dyskutowanie
wyrażanie krytyki oraz adekwatne reagowanie na nią
radzenie sobie z różnymi emocjami (zarówno przyjemnymi, jak i nieprzyjemnymi)
słuchanie innych oraz zadawanie pytań
odmawianie
praca w grupie
rozwiązywanie konfliktów
rozróżnianie uczuć (zarówno swoich, jak i doświadczanych przez innych).

Jeśli patrząc na swoje dziecko, widzisz, że niektóre z powyższych umiejętności nie są jego mocną stroną i czujesz, że przez to nie rozkwita tak pięknie jak by mogło, sprawdź jakie możliwości TUS oferuje Twoja okolica. Wybierz miejsce, w którym zajęcia prowadzą doświadczeni trenerzy. Umów się na spotkanie i zobacz, czy jest to przestrzeń, do którego chcesz zaprosić swoje dziecko. Jeśli przestrzeń ta będzie mu służyła, w niedługim czasie zobaczysz zmiany. Już kilka spotkań w dobrze pracującej grupie TUS może przynieść pierwsze efekty. A co najważniejsze, różnicę odczuje przede wszystkim ono, Twoje dziecko.

W Strefie Myśli Junior organizując grupy TUS, bierzemy pod uwagę indywidualne potrzeby każdego dziecka. Tworzymy przestrzeń sprzyjającą rozwojowi i wydobywaniu potencjału dziecka. Organizujemy kreatywne zabawy, dyskusje, eksplorację świata rówieśników, co pozwala na swobodną naukę umiejętności społecznych. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o treningu umiejętności społecznych, który organizujemy, skontaktuj się z nami poprzez kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Umiejętności społeczne wpływają na to, jak odbieramy innych ludzi, a także jak jesteśmy przez nich odbierani. Pozwalają nam na zachowywanie pozytywnych relacji międzyludzkich i funkcjonowanie w społeczeństwie. Zdarza się, że niektóre dzieci mają większe lub mniejsze trudności z różnymi aspektami współdziałania z innymi. W takiej sytuacji warto rozważyć skorzystanie z treningu umiejętności społecznych.

Dlaczego należy rozwijać kompetencje społeczne?

Umiejętności społeczne to umiejętności, które wpływają na radzenie sobie w różnego rodzaju sytuacjach społecznych. Związane są także z regulacją emocji, umiejętnościami komunikacyjnymi czy chociażby radzeniem sobie z konfliktami.

Na czym polega rozwój umiejętności społecznych?

Dziecko pierwsze doświadczenia społeczne zdobywa w rodzinie. To, jaki wzór stosunków międzyludzkich prezentuje rodzina, determinuje późniejsze funkcjonowanie dziecka. Dodatkowo, podczas rozwoju umiejętności społecznych dziecka znaczenie mają więzi, jakie tworzy z rówieśnikami. W tym czasie zawierane relacje koleżeńskie są formą kształtowania się umiejętności współżycia społecznego. Dziecko, poprzez doświadczenia zebrane w zabawie z innymi, rozwija ważne umiejętności. Zdolności te niewątpliwie wpływają na jego późniejsze funkcjonowanie.

Sytuacjom, w których dziecko poznaje świat, powinny towarzyszyć pozytywne emocje. Zwłaszcza w sytuacjach kontaktu z drugim człowiekiem, ważne jest, by dziecko doświadczało pozytywnych relacji. Jednak zdarza się, że jest inaczej, a to w efekcie może skutkować nieprzystosowaniem społecznym. U niektórych dzieci stwierdza się trudności w komunikowaniu się z innymi i brak lub niedostateczny rozwój umiejętności społecznych. W takich przypadkach warto rozważyć zapisanie dziecka do grupy terapeutycznej.

Trening umiejętności społecznych

Trening umiejętności społecznych wykorzystywany jest jako narzędzie korekcyjne, terapeutyczne i edukacyjne, gdy chcemy nauczyć dziecko pewnych wzorców lub zmienić jego określone zachowania. Wszystko dzieje się w grupie rówieśniczej i ma na celu polepszenie kompetencji społecznych dziecka. Oznacza to, że podczas spotkań dziecko będzie ćwiczyć integrację z innymi, panowanie nad swoimi zachowaniami, radzenie sobie z emocjami i napięciami. Pod okiem certyfikowanych terapeutów TUS dziecko rozwija kolejne obszary umiejętności społecznych, co powinno znacznie ułatwiać mu funkcjonowanie w rodzinie, grupie rówieśniczej, jak i bycie w kontakcie z samym sobą.

W Strefie Myśli Junior ogłosiliśmy nabór do grup TUS. Jeśli chcesz uzyskać więcej informacji, skontaktuj się z nami kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Umiejętności społeczne pozwalają na tworzenie pozytywnych relacji międzyludzkich, a także wspomagają funkcjonowanie w społeczeństwie. Warto mieć świadomość, że są to umiejętności, które nabywa się już we wczesnym dzieciństwie poprzez wchodzenie w różne relacje społeczne. Odgrywają jedną z ważniejszych ról w rozwoju dziecka. W związku z tym ich zaniedbanie może prowadzić do upośledzenia funkcjonowania w życiu społecznym.

Czym są umiejętności społeczne?

Umiejętności społeczne, inaczej nazywane kompetencjami społecznymi, są to zdolności, które służą nam w kontaktach z innymi ludźmi. Umożliwiają radzenie sobie w różnych sytuacjach społecznych. Składa się na nie szereg zdolności i umiejętności, takich jak:

umiejętność motywowania siebie i innych
umiejętność autoprezentacji
umiejętności komunikacyjne (tj. słuchanie, zbieranie informacji, udzielanie odpowiedzi czy aktywny udział w dyskusji)
znajomość zasad komunikacji niewerbalnej
asertywne zachowania, umiejętność odmowy
umiejętność radzenia sobie z własnymi emocjami
postępowanie w sytuacjach konfliktowych
umiejętność działania w grupie
a także inne umiejętności, które są niezbędne w kontaktach z innymi.

Warto wiedzieć, że poziom kompetencji społecznych ściśle wiąże się z poziomem kompetencji emocjonalnych. Dzieje się tak dlatego, że kompetencje społeczne łączą się z empatią, wrażliwością i rozpoznawaniem emocji .

Umiejętności społeczne w życiu dziecka

Dziecko nabywa umiejętności społeczne poprzez doświadczanie otaczającego je świata, a także podejmując w nim realne działania. Nabywaniu tych umiejętności pomagają towarzyszące działaniu pozytywne emocje, tj. zaciekawienie, przyjemność i radość z odkrywania. Zwłaszcza w sytuacjach społecznych, gdy dziecko doświadcza kontaktu z drugim człowiekiem, ważne jest, by zapewnić mu pozytywne doświadczenie relacji.

Badania pokazują, że dziecko, które dobrze radzi sobie społecznie, ma dużo większą przyswajalność wiedzy, w porównaniu do dzieci, które mają niewielkie umiejętności w tym zakresie. Dziecko posiadające rozwinięte kompetencje społeczne lepiej radzi sobie w relacjach z innymi. Ponadto, takie dzieci są bardziej pewne siebie i ogólnie lepiej radzą sobie w sytuacjach życia codziennego.

Jak kształtować umiejętności społeczne u dzieci?

Nie da się nauczyć umiejętności społecznych w teorii. Ważna jest praktyka! Dziecko najlepiej uczy się przez zabawę. Tworzenie zabaw i aktywności, które wymagają odnalezienia w sobie pewnych zasobów do ich rozwiązania jest świetną metodą nauki. Świetnie sprawdzają się zabawy polegające na tzw. scenkach. Można wymyślić szereg różnych sytuacji (np. wizyta w sklepie, na dworcu autobusowym, itp.), podczas których dziecko ma za zadanie odegranie jakiejś roli, a także wejście w dialog z innymi uczestnikami zabawy. Ważne jest, aby nie zapomnieć o wzmacnianiu umiejętności społecznych u dziecka! Można pytać dziecko, jak zachowałoby się w konkretnych sytuacjach, które razem napotykacie. Zadawać zagadki dotyczące zachowań społecznych. Dobrym rozwiązaniem wydaje się być także podpowiadanie, jak właściwie budować relacje z innymi.

Innym rozwiązaniem jest zachęcenie dziecka do wzięciu udziału w zajęciach Treningu Umiejętności Społecznych.

Trening Umiejętności Społecznych

Gdy dziecko przejawia znaczne trudności w kształtowaniu relacji międzyludzkich, nie ma wystarczających umiejętności społecznych, zdarza się że zachowuje się agresywnie, wykazuje oznaki wycofania, niedostosowania lub braki w obszarze emocjonalno-społecznym, warto rozważyć skorzystanie z Treningu Umiejętności Społecznych (TUS). Co istotne, trening ten nie jest przeznaczony wyłącznie dla dzieci z trudnościami, ale również dla tych, które chcą wzmocnić swoje umiejętności.

Trening umiejętności społecznych dla dzieci realizowany jest w niewielkich grupach. Ma na celu integrację z innymi, pracę z uczuciami, panowanie nad swoim postępowaniem i zachowaniami, radzenie sobie z emocjami i napięciami, uczenie odpowiednich zachowań, rozwój wszystkich obszarów umiejętności społecznych. Wszystkie te umiejętności dziecko może nabyć poprzez zabawę z innymi uczestnikami.

Powodzenie szkolne jest zależne od wielu czynników. Część uczniów opanowuje wiedzę i umiejętności szkolne bez większego trudu. Część jednak zmaga się z trudnościami w nauce. Objawiają się one jako rozbieżności między poziomem osiągnięć szkolnych a wymaganiami programowymi.

Czym są specyficzne trudności szkolne?

Specyficzne trudności w nauce na ogół nazywa się dysleksją rozwojową. Mogą one występować w trzech formach:

dysleksja, która przejawia się trudnościami w nauce czytania,
dysortografia, charakteryzująca się trudnościami w opanowaniu poprawnej pisowni,
dysgrafia, czyli trudności w opanowaniu kaligrafii i w osiągnięciu odpowiedniego poziomu graficznego pisma, zniekształcenia graficznej strony pisma.

Czym charakteryzują się trudności w nauce czytania i pisania?

Do głównych objawów specyficznych trudności w nauce należą:

wolne tempo czytania
trudności ze zrozumieniem i zapamiętaniem czytanego tekstu
niechęć do czytania długich tekstów
nieprawidłowa pisownia
popełnianie błędów ortograficznych pomimo znajomości zasad pisowni
trudności z organizacją tekstu, zapisu działań matematycznych
błędy gramatyczne
niewyraźne pismo
trudności z przepisywaniem cyfr, dodawaniem w pamięci
problemy w organizacji przestrzennej zapisu działań matematycznych
kłopoty w odczytywaniu treści w zadaniach tekstowych
trudności w zapisywaniu znaków nierówności.

Kogo dotyczą specyficzne trudności szkolne?

Specyficzne trudności szkolne rozpoznaje się u dzieci, które mimo prawidłowego rozwoju umysłowego oraz korzystnych warunków do uczenia się, nie mogą w przewidzianym czasie nauczyć się czytać i pisać albo liczyć.Trudności te występują już od początku nauki.

Specyficznych trudności szkolnych nie można rozpoznać u dzieci z:

inteligencją niższą niż przeciętna
niepełnosprawnością intelektualną
niedosłuchem i niedowidzeniem
chorobami neurologicznymi (tj. epilepsja, dziecięce porażenie mózgowe)
po urazach głowy lub zapaleniu opon mózgowych
zaniedbanych środowiskowo.

Niektóre dzieci ma niską motywację do nauki, co może stanowić przyczynę trudności w uczeniu się, ale nie jest wskazaniem do rozpoznania specyficznych trudności szkolnych.

Jak wspierać dziecko z trudnościami szkolnymi?

Bardzo ważne jest możliwie najwcześniejsze rozpoznanie symptomów trudności w nauce. Dzięki temu można podjąć działania profilaktyczne, kompensacyjne i naprawcze. Dzieci przejawiające problemy w nauce powinny być objęte odpowiednią pomocą w formie terapii korekcyjno-kompensacyjnej. Ponadto, powinno się wspierać dziecko w poznaniu siebie i zrozumieniu swoich mocnych i słabszych stron, by mogło zrozumieć istotę swoich trudności. Pomoże to też we wzmacnianiu jego poczucia własnej wartości i poszukiwaniu zasobów do radzenia sobie z trudnościami.

Deficyt rozwojowy zarówno w zakresie jednej , jak i wielu funkcji może stanowić przeszkodę w nauce różnych przedmiotów. Terapeuci w Strefie Myśli Junior starają się znaleźć jak najlepsze narzędzia, dzięki którym dzieciom uda się przezwyciężyć trudności szkolne. Niesienie pomocy jest naszą misją, dlatego, jeśli chcesz umówić się na wizytę – zarezerwuj termin poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Problem ze słuchem może wystąpić u dziecka w każdym wieku. Nie zawsze pojawia się on nagle i nie zawsze zostaje szybko zauważony, chociaż objawy są łatwe do wychwycenia. Uszkodzenie słuchu u dzieci uniemożliwia prawidłowy rozwój mowy i języka, a także zaburza oraz opóźnia rozwój intelektualny, społeczny i emocjonalny. Wczesna diagnoza i terapia często przynoszą efekty, w rezultacie zapobiegając występowaniu przykrych konsekwencji.

Dlaczego dziecko nie słyszy?

Przyczyny niedosłuchu u dziecka mogą być różne. Wyróżniamy dwa rodzaje niedosłuchu: wrodzony i nabyty. Niedosłuch wrodzony wiąże się z dziedziczeniem genetycznym, z wadą powstałą w życiu płodowym bądź z nieprawidłowym przebiegiem ciąży. Problemy ze słuchem pojawiające się u starszych dzieci wiążą się zazwyczaj z przebytą chorobą, tj. zapalenie ucha środkowego czy problemy z migdałkami.

Skutki niedosłuchu

Skutkami niedosłuchu są przede wszystkim trudności z mówieniem, a także spowolniony rozwój dziecka. Nawet po skorygowaniu problemu, czasem latami dziecko odczuwa jego konsekwencje. Jeśli wada nie jest ciężka i wyraźnie zauważalna, czasami dopiero problemy w szkole pozwalają na jej wykrycie. Niedosłuch wiąże się z takimi konsekwencjami jak:

dysfunkcje w komunikowaniu się
trudności w rozumieniu poleceń złożonych
problemy z nauką czytania
trudności w nauce języków obcych
zaburzenia koncentracji uwagi.

Niedosłuch pojawiający się u starszych dzieci może wiązać się z poważnymi konsekwencjami, takimi jak izolacja społeczna, pogorszenie stanu psychicznego a nawet depresja. Dzieje się tak dlatego, że pogorszenie słuchu ogranicza samodzielność. Im większy niedosłuch, tym trudniej uzyskać różnego rodzaju informacje. Ubytek słuchu wpływa również na aktywność, zainteresowania, pasje. Słabszy słuch to także gorsze kontakty z bliskimi – mniej przyjemności z pogawędek z rodziną czy przyjaciółmi, które są źródłem dobrego samopoczucia, poczucia przynależności do grupy i bezpieczeństwa.

Terapia dziecka z niedosłuchem

Terapia dziecka z niedosłuchem skupia się głównie na wzmacnianiu narządu słuchu, w obrębie zaistniałych dysfunkcji. Dziecko niedosłyszące musi nauczyć się prawidłowego rozróżniania dźwięków, poprawnego wypowiadania wyrazów. Konieczne jest także wzmacnianie innych zmysłów, za pomocą których można dodatkowo stymulować słuch. Odpowiednio prowadzona terapia przynosi bardzo dobre wyniki. Dzieci, które biorą udział w terapii niedosłuchu, mogą swobodnie porozumiewać się ze swoimi rówieśnikami, nawiązywać kontakt z otoczeniem, uczyć się i bawić.

W Strefie Myśli Junior oferujemy spotkania ze specjalistami, którzy specjalizują się w pracy z dziećmi, których dotyczy ten problem. Jeśli chcesz umówić się na wizytę, zarezerwuj termin poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Lęk u dzieci może przybierać różne oblicza, a także mieć rozmaite źródła. Zaburzenia lękowe rozwijające się w dzieciństwie nie zawsze rzucają się w oczy – zdarza się, że ich objawy pozostają niezauważone dla otoczenia lub są błędnie interpretowane.

Czym są zaburzenia lękowe u dzieci?

Lęk jest jedną z emocji podstawowych, która towarzyszy człowiekowi od pierwszych miesięcy jego życia. Doświadczanie lęku lub strachu jest zupełnie naturalne w rozwoju dzieci i młodzieży. Większość z tych lęków zanika w miarę jak dzieci uczą się czego mogą się spodziewać po otoczeniu i jak sobie z tym radzić. Jednakże, kiedy lęki te nie zanikają, a wręcz zaczynają mieć nadmierny wpływ na codzienne funkcjonowanie dziecka lub jego aktywność – możemy mieć do czynienia z zaburzeniem lękowym.

Wśród zaburzeń lękowych dotykających dzieci wyróżnia się:

Lęk separacyjny
Lęk społeczny
Fobie specyficzne
Lęk uogólniony
Zespół stresu pourazowego

Lęk separacyjny u dzieci

Lęk separacyjny to nadmierne zamartwianie się lub strach przed byciem z dala od rodziny czy osób, do których dziecko jest najbardziej przywiązane. Dzieci cierpiące na lęk separacyjny boją się, że się zgubią lub że komuś z rodziny stanie się coś złego w czasie, gdy będą rozdzieleni. Lęk separacyjny, w zależności od przypadku, może przejawiać się różnymi objawami. Jego najbardziej powszechne objawy to:

odmawianie spania w swoim łóżku
powtarzające się koszmary senne, w których oddzielenie od bliskich jest głównym tematem
silny niepokój w sytuacji oddzielenia od bliskich z powodu wyjazdu samego dziecka lub członków rodziny lub w sytuacji, gdy taka rozłąka jest spodziewana
nadmierne zamartwianie się bezpieczeństwem członka rodziny oraz silna obawa przed zgubieniem się
odmawianie chodzenia do szkoły
lękliwość i niechęć do pozostawania samemu
częste bóle brzucha, głowy, uskarżanie się na stan zdrowia, także bóle mięśni lub napięcie mięśni
nadmierne zamartwianie się swoim bezpieczeństwem
nadmierna „przylepność”, nawet, gdy dziecko jest w domu z rodzicami
objawy paniki lub wybuchy złości w sytuacji separacji od bliskich.

Lęk społeczny u dzieci

Lęk społeczny, inaczej fobia społeczna, charakteryzuje się przeżywaniem przez dziecko nasilonego lęku w obecności nieznajomych osób, spoza rodziny i bliskich przyjaciół dziecka. Inne, charakterystyczne symptomy lęku społecznego, to:

unikanie spotkań z nieznajomymi
zakłopotanie w sytuacjach społecznych (w szkole, sklepie, na podwórku)
ciągłe zamartwianie się, jak dziecko jest postrzegane przez innych, co inni myślą o nim
skupienie na poprawnym w danej sytuacji zachowaniu
obawa przed ośmieszeniem i upokorzeniem oraz wyobrażanie sobie siebie w takich okolicznościach
unikanie kontaktu wzrokowego podczas rozmowy
unikanie rozmów z innymi
pojawianie się objawów somatycznych lęku w sytuacji społecznej, tj. czerwienienie się, pocenie, drżenie rąk
w domu, wśród członków rodziny i dobrze znanych osób, dziecko zachowuje się zupełnie swobodnie i nie odczuwa lęku.

Szczególną postacią lęku społecznego jest mutyzm wybiórczy, w którym lęk przed ludźmi przejawia się odmową komunikacji słownej (milczeniem), mimo że mowa dziecka i jej rozumienie są prawidłowo rozwinięte. Takie dziecko nie odzywa się do obcych osób, na ich pytania nie odpowiada wcale lub odpowiada gestami. Podczas rozmowy, czy raczej prób jej nawiązania, dziecko unika kontaktu wzrokowego, nie okazuje emocji mimiką twarzy, gdy się uśmiecha, to zwykle z zaciśniętymi ustami. W sytuacjach społecznych dziecko często również nie podejmuje aktywności ruchowej, w razie potrzeby wykonuje bardzo „oszczędne” ruchy. Mimo jego zewnętrznej bierności można dostrzec, że bacznie obserwuje otoczenie i słucha uważnie o czym mówią inni. W domu lub innym dobrze znanym środowisku jest swobodne, czasem wręcz nadmiernie ruchliwe, chętnie i bez problemu rozmawia z bliskimi.

Fobie specyficzne u dzieci

Fobia jest to uporczywy lęk przed określonymi sytuacjami, obiektami czy przedmiotami, który jest obiektywnie nadmierny i nieuzasadniony. Lęk może dotyczyć zwierząt, objawów, zjawisk atmosferycznych (np. burza), ciemności, hałasów, zastrzyków i wielu innych. W obecności tych bodźców lub gdy dziecko spodziewa się kontaktu z nimi, odczuwa nieracjonalny i nadmierny lęk, który może nawet przybrać postać napadu paniki. U dzieci i młodzieży lęk musi być obecny przez co najmniej sześć miesięcy, by był zdiagnozowany jako fobia (a nie jako lęk przemijający, pojawiający się w rozwoju większości dzieci).

Symptomy, jakie można zaobserwować u dziecka, w przypadku kontaktu z bodźcem związanym z fobią:

przyspieszone bicie serca
pocenie się
drżenie
trudności ze złapaniem powietrza
uczucie duszenia się
ucisk w klatce piersiowej
ból brzucha
uczucie omdlewania i zawroty głowy
lęk przed utratą kontroli lub zwariowaniem
lęk przed śmiercią
odrętwienie
dreszcze lub ataki gorąca

Szczególną postacią fobii jest fobia szkolna, która dotyczy wyłącznie dzieci w wieku szkolnym. Charakteryzuje się ogromnym lękiem związanym z nauką, klasą, wszystkim co dotyczy szkoły. Dziecko odmawia uczęszczania na zajęcia (albo wagaruje), robi wszystko, aby uniknąć przebywania w środowisku szkolnym. Występuje wówczas, kiedy dziecko doznaje skrajnie silnego lęku w sytuacjach związanych ze szkołą i ten stan trwa długo.

Zespół lęku uogólnionego u dzieci

Zespół lęku uogólnionego (GAD) to chroniczne, nadmierne zamartwianie się i lęk, które zdają się nie mieć żadnej konkretnej przyczyny. W przeciwieństwie do dorosłych, dzieci i młodzież z GAD często nie zdają sobie sprawy, że poziom ich lęku jest nieadekwatny do poziomu zagrożenia. Dlatego często oczekują i wymagają wsparcia i potwierdzania ich bezpieczeństwa u dorosłych.

Najbardziej powszechne objawy lęku uogólnionego to:

wiele zmartwień związanych z tym, co może się zdarzyć
liczne zmartwienia związane z kolegami, szkołą i innymi zajęciami
ciągłe myśli i lęki dotyczące bezpieczeństwa własnego i bliskich
odmawianie chodzenia do szkoły
częste skarżenie się na bóle brzucha, głowy, itp.
bóle i napinanie mięśni
zaburzenia snu
ciągłe tulenie się do członków rodziny
uczucie ściskania w gardle
zmęczenie
trudności w koncentracji
irytacja
niemożność zrelaksowania się.

Zespół stresu pourazowego u dzieci

Zespół stresu pourazowego to zaburzenie upośledzające codzienne funkcjonowanie dziecka, które często jest następstwem przerażającego, zagrażającego życiu wydarzenia. Może pojawić się po wydarzeniu, które miało miejsce w życiu dziecka lub w życiu osoby blisko związanej z dzieckiem. Może wystąpić również w sytuacji, kiedy dziecko było świadkiem takiego wydarzenia.

Dzieci w zetknięciu z sytuacją, która przypomina im o traumatycznym wydarzeniu mogą doświadczać bardzo silnych emocjonalnych, intelektualnych i fizycznych zakłóceń w normalnym funkcjonowaniu. Niektóre z nich mogą ciągle na nowo przeżywać traumę w formie koszmarów nocnych i zakłócających wspomnień w ciągu dnia. Mogą również doświadczać niektórych lub wszystkich z poniższych objawów:

zaburzenia snu
depresja
utrata zainteresowania tym, co wcześniej sprawiało przyjemność i radość
irytacja, zwiększona agresja, a nawet stosowanie przemocy
unikanie miejsc i sytuacji, które przywołują określone wspomnienia
natrętnie powracające obrazy, zapachy, dźwięki i uczucia związane z wydarzeniem (dziecko zwykle na wrażenie, że traumatyczne zdarzenie dzieje się na nowo)
problemy w szkole, trudności z koncentracją
lęk przed śmiercią w młodym wieku
zachowywanie się w sposób właściwy dla dzieci młodszych (np. ssanie kciuka, moczenie się)
objawy somatyczne (bóle brzucha, głowy, itp.).

Leczenie zaburzeń lękowych u dzieci

Podstawową metodą leczenia zaburzeń lękowych u dzieci i młodzieży są oddziaływania psychoterapeutyczne. Należą do nich przede wszystkim terapia poznawczo-behawioralna oraz psychoedukacja dziecka i jego opiekunów – czyli zapewnienie im informacji na temat przyczyn, objawów i leczenia zaburzeń lękowych. Podczas psychoterapii dziecko uczy się radzić sobie samodzielnie z poszczególnymi objawami, a także odkrywa mechanizmy myślowe (tzw. schematy poznawcze), które powodują jego lękową postawę oraz pracuje nad ich zmianą.

Szczególnym problemem są zaburzenia lękowe, w przebiegu których dziecko odmawia chodzenia do szkoły. W tej sytuacji ważne jest, aby włączyć do współpracy wychowawcę i pedagoga szkolnego.

W Strefie Myśli Junior oferujemy profesjonalną pomoc psychologa i terapeuty dziecięcego dzieciom, które potrzebują pomocy psychologicznej. Jeśli podejrzewasz, że Twoje dziecko może cierpieć na zaburzenia lękowe – nie czekaj! Umów wizytę ze specjalistą. Zarezerwuj termin przez poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Coraz częściej można usłyszeć o młodych ludziach cierpiących na depresję. W grupie dzieci i młodzieży depresja staje się coraz częściej pojawiającym się problemem zdrowotnym. Szacuje się, że w Polsce nawet 20% młodzieży cierpi z powodu zaburzeń depresyjnych. Niektóre dane wskazują, że objawy depresyjne można stwierdzić nawet u co trzeciego nastolatka.

Depresja w okresie dojrzewania

Depresja u dzieci może mieć różne przyczyny. Jednak szczególne znaczenie ma okres dojrzewania. W tym czasie dzieci doświadczają nie tylko zmian fizycznych, ale także psychicznych. A wszystko to dzieje się w sposób niezsynchronizowany. Dlatego, mimo że z zewnątrz możemy patrzeć na prawie dorosłego mężczyznę czy kobietę, w środku często tkwi jeszcze zagubione dziecko. Dojrzewanie to także okres poszukiwania siebie. Stawiania odpowiedzi na pytania „kim jestem”, „kim chcę być”, „co chcę robić”. Zmiany w wyglądzie, poszukiwanie swojej tożsamości, funkcjonowanie w grupie rówieśniczej i odnajdywanie się w nowych rolach społecznych mogą być bardzo obciążające i frustrujące. Bywa, że młody człowiek nie jest w stanie poradzić sobie z tym wszystkim. W efekcie pojawia się pierwszy epizod depresyjny.

Depresja u dzieci – trudna do rozpoznania

Pierwsze skojarzenia, gdy mówimy o depresji to najczęściej smutek i obniżony nastrój. Jednak u dzieci i nastolatków chorujących na depresję objawy mogą się znacznie różnić od tych charakterystycznych dla depresji dorosłych. Najczęściej na pierwszy plan wysuwają się drażliwość, rozdrażnienie. Młoda osoba łato wpada w złość lub rozpacz. Może także przybierać wrogie nastawienie w stosunku do otoczenia. Depresja to poważna choroba, podczas której mogą pojawić się działania autoagresywne (np. samookaleczanie), myśli a nawet próby samobójcze.

Leczenie depresji

W przypadku dzieci podstawową formą leczenia jest psychoterapia. Podczas spotkań z terapeutą młody człowiek uczy się rozpoznawać i nazywać swoje problemy. Rozpoznaje utrudniające życie schematy myślowe. Poznaje nowe sposoby funkcjonowania i radzenia sobie z trudnymi emocjami.

Jak postępować z dzieckiem w depresji?

W tym przypadku ma określonego schematu działania. Każdy przypadek jest inny i należy go rozpatrywać indywidualnie. Ważne jest odpowiednie podejście do dziecka. Należy pamiętać, że zły humor, smutek, rozdrażnienie z powodu sprzeczki z kolegami czy otrzymania złej oceny nie zawsze muszą oznaczać depresję. Natomiast, jeśli takie objawy zaczynają uniemożliwiać dziecku codzienne funkcjonowanie, należy zasięgnąć pomocy specjalisty.

Najważniejsza jest stała obserwacja zachowania np. dziecko kiedyś lubiło grać w piłkę, teraz zaprzestało takiej aktywności. Z jakiego powodu tak się stało? Warto rozmawiać z dzieckiem o jego samopoczuciu, rozmowa powinna być jednak nienachalna, dziecko musi czuć, że zostało wysłuchane i zrozumiane.

Obecnie coraz więcej dzieci potrzebuje specjalistycznego wsparcia. W Strefie Myśli Junior oferujemy spotkania wykwalifikowanymi terapeutami, którzy starają się swoją pracę dopasować do indywidualnych potrzeb pacjentów. To dla nas ważne, aby nieść rzeczywistą pomoc dzieciom, dlatego staramy się odpowiadać na ich potrzeby i zrozumieć trudności, z jakimi się mierzą.

Gdy dziecko ma depresję, cierpi cała rodzina. Jeśli zauważasz niepokojące sygnały ze strony swojego dziecka, umów się na konsultację! Możesz zarezerwować termin poprzez poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.

Wybór zawodu to trudne wyzwanie. Młodzi ludzie stając przed wyborem zawodu często nie do końca wiedzą, co chcieliby robić w przyszłości. Tym bardziej, czym kierować się przy wyborze swojej ścieżki zawodowej. Czy wybrać dobrze płatną i prosperującą branżę? A może odrzucić na bok panujące trendy i rozwijać się w obszarze własnych pasji? Robić to, co przynosi radość i satysfakcję? W tej trudnej decyzji wsparcie rodziców jest kluczowe! Jak pomóc dziecku wybrać zawód?

Czy pomagać dziecku w wyborze zawodu?

Niemal każde dziecko planując, co będzie robić po ukończeniu szkoły podstawowej czy ponadpodstawowe j, potrzebuje wsparcia od rodzica. Przede wszystkim dlatego, że struktury mózgowe nastolatków wciąż jeszcze się kształtują. W rezultacie umiejętności takie jak racjonalne i przemyślane podejmowanie decyzji na podstawie argumentów za i przeciw, refleksja i autorefleksja oraz ustalanie priorytetów są jeszcze nie do końca dostępne dla młodego człowieka z uwagi na niedojrzałe płaty przedczołowe. Tak więc im młodsze dziecko, tym bardziej potrzebuje wsparcia rodzica. W końcu decyzja, przed jaką stoi, będzie miała swoje konsekwencje w przyszłości.

Warto pamiętać, że choć wybór profilu szkoły czy kierunku studiów to ważna decyzja. Jednak dziecko należy umiejętnie wspierać. Presja wywierana przez rodziców czy nauczycieli nie służy dobrym wyborom.

Jak mądrze wspierać dziecko?

Wielu rodziców świadomie unika ukierunkowywania dzieci, które szukają odpowiedzi na pytanie jaki zawód wybrać. Niestety nie jest to dobra decyzja. Skutkuje to osamotnieniem, a także poczuciem niepewności i lęku. Dziecko czuje, że zostało pozostawione samo sobie i nie ma co liczyć na pomoc. Jak można pomóc dziecku w tym trudnym wyborze?

Rozmawiaj z dzieckiem o jego zainteresowaniach i hobby. Koniecznie zachęcaj do tego by je rozwijało. Z zainteresowań może wyłonić się pasjonująca praca. A nawet jeśli tak się nie stanie, dzięki hobby Twoje dziecko będzie miało odskocznię od codziennych zajęć. Ponadto, staraj się pokazać dziecku jak najwięcej możliwości, które go otaczają. Daj mu materiał do przeanalizowania.
Nie krytykuj wyborów dziecka. Pozwól mu podejmować decyzje. Jednak przy każdym wyborze analizuj zarówno plusy jak i minusy wyboru i rozmawiaj o tym z dzieckiem.
Nie realizuj własnych ambicji kosztem przyszłości Twojego dziecka. To bardzo ważne. To, że ono nie chce być takie jak Ty nie znaczy wcale, że Cię nie kocha.
Pozwól dziecku popełniać błędy. Niestety, choć bardzo byśmy chcieli, nie jesteśmy w stanie ochronić naszych dzieci przed wszystkim. To naturalne, że podejmowane przez nie decyzje będą miały różne konsekwencje. Dzięki temu stanie się silniejsze w przyszłości.
Zachęcaj dziecko do poznania jego mocnych i słabych stron. Zróbcie analizę jego zdolności, poznajcie preferencje zawodowe. Zastanówcie się, czy jest gotowe podjąć wysiłek związany z obraną przez nie drogą.

A jeśli dziecko nie potrafi się zdecydować?

Czasem, mimo naszych szczerych chęci i pomocy, dziecko może mieć trudności z określeniem drogi, w którą chciałoby podążyć. W takiej sytuacji możemy zasugerować wizytę u doradcy zawodowego. Pomoże zbadać jego predyspozycje zawodowe. Za pomocą różnych testów psychologicznych ustali mocne i słabe strony. Dzięki współpracy doradca jest w stanie stworzyć profil zawodowy, który umożliwi dziecku lepsze poznanie samego siebie. Dobra znajomość samego siebie, ułatwi dziecku trafny wybór zawodu.

W Poradni Psychologicznej Strefa Myśli w Warszawie wykonujemy profesjonalny t est preferencji zawodowych. Dokonujemy pomiaru najważniejszych aspektów, które mogą pomóc w wyborze odpowiedniej ścieżki. Dzięki użyciu odpowiednich testów badamy osobowość, inteligencję oraz preferencje, a także przeprowadzamy pogłębiony wywiad psychologiczny. W efekcie, analiza którą tworzymy jest kompletna i wartościowa. Aby umówić wizytę z doradcą zawodowym zarezerwuj termin poprzez system zapisów online, kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl lub telefoniczny: 22 490 44 12.