Monthly Archives: październik 2021

Związek z narcyzem kosztuje wiele emocji. Wymaga mnóstwa pracy, cierpliwości, a także samozaparcia. W dodatku nie jesteśmy w stanie pomóc narcyzowi samodzielnie. Do tego potrzeba wiele pracy i chęci do zmian ze strony samego narcyza, a także odpowiedniego specjalisty, z którym narcyz będzie współpracował. A ten rzadko chce się zmieniać i nie widzi problemu w swoim zachowaniu. W końcu uważa się za ideał, więc jak mógłby się mylić. Czym jest osobowość narcystyczna? Jakie są cechy narcyzmu? Jak wygląda związek z narcyzem i jak z nim postępować?

Narcyzm – czym jest?

Narcyzm to pojęcie dobrze znane w psychologii. Możemy rozpatrywać go jako cechę osobowości, która charakteryzuje się wyolbrzymionym poczuciem wartości własnej osoby oraz znaczenia własnych umiejętności. Może być też rozumiany jako narcystyczne zaburzenie osobowości czy też osobowość narcystyczna.

Narcyzm nie jest zjawiskiem jednolitym – wyróżniamy kilka jego rodzajów:

narcyzm doskonały – charakteryzuje się absolutnie idealnym postrzeganiem siebie samego, byciem roszczeniowym i urażonym, gdy tylko coś idzie nie po myśli narcyza.
narcyzm uroczy – człowiek, który cechuje się tym typem narcyzmu, posiada w sobie sporo uroku osobistego, który potrafi odpowiednio wykorzystać oraz zawsze stawia siebie w centrum zainteresowania.
narcyzm elastyczny – w tym przypadku narcyz potrafi być doskonałym manipulantem, przybiera odpowiednie maski w zależności od otoczenia, jest kłamliwy i nie bierze odpowiedzialności za to, co zrobi w nieprawidłowy sposób.
narcyzm sadystyczny – osoba charakteryzująca się typem sadystycznym, ma skłonności władcze. Ponadto, by zdobyć to, czego chce, posługuje się przemocą zarówno psychiczną, jak i fizyczną, a za wyrządzone krzywdy nigdy nie przeprasza.
narcyzm wrażliwy – taka osoba skupia się na robieniu z siebie ofiary, wzbudzania litości i graniu na emocjach innych ludzi.
narcyzm ukryty – w tym przypadku osoba nie cechuje się otwartością, charyzmą, wyolbrzymionym ego. Ten typ narcyza jest spokojny, małomówny. Wydaje się wycofany, niedostępny, może być odbierany jako odludek. Jest nadwrażliwy i źle znosi krytykę. Jest jednak bardzo dobrym manipulatorem.

Osobowość narcystyczna – cechy

Osobowość narcystyczna to coś więcej niż zakochana w sobie jednostka. Ludziom z taką osobowością zależy tylko na sobie i zaspakajaniu własnych potrzeb. Objawy narcyzmu to przede wszystkim mocne i niezwykle rozdęte ego. Wygórowane mniemanie o sobie także należy do repertuaru cech wyróżniających narcyza. Krótko mówiąc, narcyz to egocentryk, najczęściej z brakiem zdolności do samokrytyki. Jednak posiadający bardzo rozwinięte zdolności manipulacyjne. Dzięki czemu nadmiernie wykorzystuje innych po to, by osiągnąć własne cele. Narcyz to także mistrz w tłamszeniu – potrafi zniewolić innych, a także sukcesywnie podkopywać, aż w końcu uda mu się zniszczyć ofiarę.

Osobowość narcystyczna a związki

Związki z osobą narcystyczną należą do wyjątkowo trudnych i skomplikowanych, nierzadko toksycznych. Głównie ze względu na to, że kocha on tylko i wyłącznie samego siebie. Jednak narcyz często wchodzi w związki. Potrzebuje innych, którzy będą zaspokajać jego potrzeby, chwalić, komplementować i być na każde skinienie, a także słuchać bez żadnego słowa sprzeciwu. Ponadto, ma tendencję, by postępować niewłaściwie, choć sam tak by tego nie nazwał. Nawet jeśli zachowuje się w sposób społecznie nieakceptowalny i krzywdzi swoją partnerkę lub partnera, na przykład poprzez częste zdrady. W końcu, według niego, zdrada nie jest niczym złym i powinna zostać mu wybaczona.

Narcyz w związku potrafi być jednak uwodzicielski, uroczy i uchodzić za prawdziwego dżentelmena. To wszystko za sprawą jego manipulatorskiej natury –potrafi owinąć drugą połówkę wokół palca. Inne osoby są dla narcyza marionetkami. Narcyz czuje, że mogą się nimi bawić i sterować nimi jak tylko mają na to ochotę. A wszystko to z głębokiego przekonania, że jest lepszy i wyjątkowy, więc ma do tego prawo.

Bez wątpienia związek z narcyzem to wielkie wyzwanie. Bez odpowiedniej, nierzadko długiej, terapii nie ma mowy w takim związku o równości i wzajemności. W przeciwnym razie nie ma on raczej szans na przetrwanie.

Jak postępować z narcyzem?

Przede wszystkim musisz wykazać się ogromną cierpliwością i dużą dawką spokoju. Potrzebna będzie także odpowiednia dawka stanowczości i umiejętność wyznaczania granic, których przekraczać nie wolno. Musisz także uważać na próby manipulacji i nie dać się wykorzystywać. Niezwykle ważne jest to, że w stosunku do narcyza nie można być bezkrytycznym. Absolutnie nie można pokazywać mu, że się go ślepo uwielbia. Taki przejaw uległości najprawdopodobniej narcyzm weźmie za słabość, którą będzie potem wykorzystywał.

Tak naprawdę, jeśli zależy Ci na związku z narcyzem, konieczna będzie pomoc terapeutyczna. Narcyz powinien skorzystać z psychoterapii indywidualnej. Podczas niej ma szansę zrozumieć, że jego zachowanie jest niewłaściwe. A następnie wypracować w sobie zdrowe, właściwe i społecznie akceptowalne wzorce zachowań. Jednak w przypadku związku z narcyzem dobrą opcją jest także terapia par. Podczas niej możecie spróbować odbudować naderwane czy zniszczone więzi. Podczas takiej terapii nauczycie wzajemnej komunikacji i zrozumienia swoich potrzeb – Ty będziesz wiedzieć jak postępować z narcyzem, a narcyz otworzy się na potrzeby Twoje czy również dzieci, jeśli pojawiły się na świecie.

W Strefie Myśli od wielu lat specjalizujemy się w p sychoterapii indywidualnej oraz psychoterapii par i małżeństw. Specjaliści, z którymi współpracujemy, potrafią pomóc nawet w najtrudniejszych sytuacjach. Czujesz, że potrzebujesz pomocy psychologicznej i chciałbyś z niej skorzystać? Skontaktuj się z nami! Umów wizytę poprzez system zapisów online. kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl, telefoniczny: 22 490 44 12.

Inteligencja emocjonalna pozwala na wykorzystywanie własnych emocji i radzenie sobie ze stanami emocji innych osób. Umiejętność rozumienia i zarządzania emocjami pozwala lepiej odnaleźć się w nie tylko w obszarze osobistym i zawodowym, ale także społecznym. Jednak niska inteligencja emocjonalna to problem, który może mieć wpływ na wiele obszarów w życiu, szczególnie jeśli chodzi o relacje z innymi. Kontakty z osobą o niskiej inteligencji emocjonalnej często mogą być źródłem frustracji i przykrości. Dlaczego tak się dzieje?

Czym jest inteligencja emocjonalna?

Pojęcie inteligencji emocjonalnej (w skrócie IE) pojawiło się stosunkowo niedawno. Dlatego nadal trwają dyskusje, czym dokładnie ona jest. Psychologowie są jednak zgodni, że IE składa się z dwóch podstawowych elementów – kompetencji psychologicznych oraz społecznych. W skład kompetencji psychologicznych wchodzi:

samoświadomość – umiejętność rozpoznawania własnych stanów emocjonalnych i ich świadomego przeżywania, w szczególności zdolność do oceny swoich uczuć, preferencji i możliwości w sytuacjach trudnych, decyzyjnych
samoocena – poczucie własnej wartości, wiarę we własne siły, świadomość swoich mocnych i słabych stron, zdolność doświadczania samego siebie niezależnie od sądów innych osób
samokontrola– umiejętność panowania nad własnymi emocjami, np. zdolność radzenia sobie ze stresem czy postępowania zgodnie z własnymi przekonaniami niezależnie od okoliczności.

Natomiast wśród kompetencji społecznych wymienia się:

empatię – zdolność rozpoznawania emocji u innych ludzi, która pozwala na zrozumienie ich potrzeb, współodczuwanie, wspieranie ich w trudnych sytuacjach
zdolności interpersonalne – umiejętności nawiązywania i podtrzymywania kontaktów oraz pełnienia ról społecznych; do kompetencji tego rodzaju należy asertywność, zdolność perswazji, współpracy czy przywództwa.

Obecnie coraz więcej mówi się o tym, jakie cechy posiadają osoby, które mają wysoką IE. Jednak warto wiedzieć, że większość społeczeństwa nie posiada tak wysoko rozwiniętych umiejętności rozpoznawania swoich emocji i zarządzania nimi. Jak zatem funkcjonują osoby z niską inteligencją emocjonalną?

Niska inteligencja emocjonalna

Niska inteligencja emocjonalna najczęściej dotyczy osób, które w dzieciństwie nie otrzymały od swoich rodziców (lub innych ważnych osób) odpowiednich wzorców tego, jak zarządzać własnymi emocjami i relacjami z innymi ludźmi. Takie osoby bardzo często mają problem z rozpoznawaniem i nazywaniem emocji, które odczuwają. W rezultacie posiadają niewielką kontrolę nad nimi i często mogą im ulegać. Nieumiejętność rozpoznawania własnych emocji przekłada się na rozpoznawanie emocji innych. Osoby z niską IE nie potrafią określić, do odczuwa druga osoba w danym momencie ani znaleźć przyczyny tych uczuć. Często irytują się tym, że inni ludzie oczekują od nich, że będą wiedzieć, jak się czują.

Życie z osobą o niskiej IE

Życie z osobą, która ma niski poziom inteligencji emocjonalnej, nie należy do najłatwiejszych. Jak więc wygląda?

Brak zrozumienia i cierpliwości

Taka osoba nie rozumie tego, że nie każdy w mig pojmuje jej intencje. Bywa niesympatyczna. Innych postrzega jako „nadwrażliwych”. Zdarza się, że szybko przechodzi do postawy agresywnej. Często taka rozmowa kończy się nerwami i obwinianiem drugiej osoby.

Przekraczanie granic

Osoba o niskiej IE nie potrafi rozróżnić sytuacji, w której żart bawi, a w której powoduje dyskomfort. W rezultacie często przekracza delikatną granicę i nie potrafi odczytać jasnych sygnałów, że właśnie ją przekroczyła.

Obwinianie

Cokolwiek by się nie działo, osoba z niską IE stara się na siłę określić, kto jest winny, nie widząc własnych niedoskonałości. Bardzo często obwinia swoich bliskich za własne niepowodzenia.

Nierozważanie opinii innych

Osoba z niską inteligencją emocjonalną ma problem z braniem pod uwagę innych opinii. Wiąże się z tym brak empatii i zdolności wczuwania się w cudze położenie. Dlatego, jeśli czyjś pogląd jest odmienny, raczej nie spotka się ze zrozumieniem.

Wybuchy emocji

Osoby z niską IE mają trudności z regulacją emocji. Może wiązać się to z tym, że w sytuacjach silnego wzburzenia daną emocją, dochodzi do niespodziewanych wybuchów, które mogą wydawać się przesadzone i niekontrolowane.

Tłumienie emocji

Z drugiej strony nierzadko zdarza się, że osoba z niską IE tłumi swoje emocje i ukrywa przed innymi. Może wydawać się chłodna, wycofana i nieempatyczna, co z pewnością będzie miało duży wpływ na relację z innymi.

Warto wiedzieć, że inteligencja emocjonalna nie jest cechą wrodzoną ani stałą. Powiązanych z nią kompetencji człowiek uczy się przez całe życie. Poziom inteligencji emocjonalnej zmienia się wraz ze zdobywanymi doświadczeniami. Można ją także świadomie rozwijać, poprawiając tym samym jakość funkcjonowania w społeczeństwie i bycia z samym sobą. Dużą asystą w pracy nad własną inteligencją emocjonalną jest spotkanie z psychoterapeutą, który zaproponuje ci odpowiednie techniki i ćwiczenia sprzyjające rozwijaniu inteligencji emocjonalnej.

Czujesz, że chciałbyś rozwinąć swoją inteligencję emocjonalną, ale nie do końca wiesz, jak się za to zabrać? W tej kwestii z pomocą może przyjść psychoterapia indywidualna. W Strefie Myśli współpracujemy z wyspecjalizowanymi terapeutami, którzy posiadają wieloletnie doświadczenie w indywidualnej pracy z pacjentem. Umów się na spotkanie poprzez kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl, telefoniczny: 22 490 44 12 lub poprzez system zapisów online.

Mówi się, że inteligencja emocjonalna, to nasza droga do osiągnięcia życiowego sukcesu. Z pewnością ma olbrzymi wpływ na nasze życie, bowiem nie ma takiej dziedziny, dla której inteligencja emocjonalna nie okazywałaby się znacząca. Inteligencja emocjonalna to połączenie umiejętności obserwacji i zarządzania emocjami własnymi oraz innych osób. Przede wszystkim pcha nas w stronę realizacji naszego potencjału, pomaga nam wyznaczać interpersonalne granice i przyczynia się do tworzenia satysfakcjonujących relacji, w życiu osobistym i zawodowym.

Bycie osobą o wysokiej inteligencji emocjonalnej wiąże się przede wszystkim z chęcią spoglądania w głąb siebie i dostrzegania pewnych zależności, które wpływają na nasze samopoczucie. Osoba z wysoką inteligencją emocjonalną potrafi dostrzegać emocje, jakie aktualnie odczuwa. Potrafi również nad nimi panować. Wykazuje się empatią i zrozumieniem innych osób i ich emocji. Jakie jeszcze cechy posiada? Oto sześć cech, które posiadają osoby o wysokiej inteligencji emocjonalnej.

SAMOŚWIADOMOŚĆ EMOCJONALNA

Osoba o wysokiej IE potrafi dokładnie określać i nazywać emocje, którymi się kieruje. Posiada umiejętności wgłębiania się we własne stany emocjonalne i odnajdywanie ich źródła. W związku z tym wie, jakie emocje aktualne odczuwa i co je wywołało. Jest w pełni świadoma swoim uczuć i odczuć.

PRAWIDŁOWA SAMOOCENA

Osoba o wysokiej IE przede wszystkim zna swoją wartość, swoje możliwości i ograniczenia. W swoim działaniu nie kieruje się osądami innych, ponieważ wie, nad jakim obszarem musi jeszcze popracować.

WYSOKA SAMOKONTROLA

Osoba o wysokiej IE wie, jak reaguje w różnych, stresowych sytuacjach. W rezultacie wie, czego może się po sobie w takich sytuacjach spodziewać. W związku z tym wie też, jak zminimalizować trudne odczucia czy nietypowe stany emocjonalne. Posiada rozwinięte umiejętności samoregulacji.

ROZWINIĘTA EMPATIA

Osoba o wysokiej IE dostrzega emocje innych osób, a także stara się zrozumieć, skąd się biorą. Jest szczerze zainteresowana drugim człowiekiem, wykazuje się troską i chęcią współpracy. Jest osobą, która potrafi słuchać innych.

ZAAWANSOWANA ASERTYWNOŚĆ

Osoba o wysokiej IE potrafi wyznaczać granice i trzymać się swoich założeń. Wie, kiedy odmówić i potrafi to zrobić. Umie bronić swoich praw, ale szanuje też prawo innych do obrony.

ZDOLNOŚCI ADAPTACYJNE

Osoba o wysokiej IE posiada dużą odporność psychiczna na zmieniające się warunki. Gdy coś się zmienia, ona o tym wie i potrafi to zaakceptować. Jednocześnie potrafi dostosować się do nowych sytuacji i odpowiednio na nie reagować.

Inteligencja emocjonalna to nasza współczesna przepustka do sukcesu. To, co odróżnia ją od ogólnej inteligencji, to jej większa elastyczność i plastyczność. I jest to doskonała wiadomość, bo oznacza, że możemy ją wzmacniać i rozwijać. Jednakże rozwijanie kompetencji emocjonalnej wymaga od nas zatem zawsze wyjścia ze strefy komfortu, zmierzenia się z własnymi ograniczeniami i obawami.

Kryzysy są naturalną częścią każdego związku. Zdarzają się nawet wśród bardzo dobranych par. Kluczem do zażegnania pojawiających się problemów jest odpowiednie reagowanie na pojawiające się trudności. Co zrobić, aby przetrwać kryzys? Jak naprawić swój związek?

Jak odbudować związek po kłótni?

Naprawa relacji w związku po kłótni z partnerem może być stosunkowo prosta. Najważniejsze, aby obydwoje partnerów przejawiało ku temu chęci. Jeśli je macie – jesteście na bardzo dobrej drodze! Absolutnie należy unikać prób przemilczenia konfliktu i unikania konfrontacji. Takie zachowanie może doprowadzić do pogłębienia konfliktu.

Na początku warto zacząć od szczerej rozmowy. Należy jasno i wyraźnie mówić o swoich uczuciach i oczekiwaniach wobec partnera. Dobrze jest, aby obie strony wypowiedziały się na temat przebytej kłótni. Jej dogłębna analiza ze punktu widzenia obojga partnerów pozwoli w całości spojrzeć na istniejący problem. Ważne jest, aby uważnie słuchać wypowiedzi swojego partnera, starać się go zrozumieć i nie oceniać. Rozmowa na temat przebytej kłótni i tego, co ją spowodowało pozwoli wam znaleźć rozwiązanie, a także odszukać czynniki, które są wywołały. W rezultacie pozwoli wam unikać ich w przyszłości i zapobiegać kolejnym konfliktom.

Jak odbudować związek po zdradzie?

Doświadczenie zdrady jest niezwykle przykrym doświadczeniem, nierzadko prowadzącym do zakończenia związku. Jednak równie często pary, mimo trudnych doświadczeń, podejmują próby naprawy łączącej ich relacji. Jest to jednak wyzwanie, zarówno dla osoby zdradzanej, jak i zdradzającej. Cały proces pracy nad odbudową związku po zdradzie można podzielić na cztery etapy. Są to:

Dokładne i wyczerpujące omówienie okoliczności zdrady.

Choć rozmowa na ten temat na pewno będzie bolesna, osoba zdradzana ma prawo do uzyskania całkowitej wiedzy o tym, co, gdzie, kiedy, jak, w jakich okolicznościach, z kim, dlaczego robił partner. W tym wypadku należy podjąć próby rozmowy, w której zostanie poruszony ten trudny temat. W tym przypadku konieczne jest zdobycie się na szczerość i odpowiedzenie na pytania, jakie chce zadać nam partner. Taka rozmowa może zostać podzielona na kilka etapów, w których krok po kroku będziemy zgłębiać omawianą sytuację, odsłaniając kolejne szczegóły zdrady. Osoba zdradzona ma czas na przemyślenie wszystkich wątpliwości, zadanie zastanawiających pytań, aby mogła uzyskać całościowy obraz sytuacji. Osoba zdradzająca w tym czasie powinna ze spokojem i otwartością odpowiadać na pytania, jak i przyjmować różnorakie pytania partnera. Może to być męczące, trudne, jednak jest konieczne, jeśli partnerzy chcą odbudować relację.

Zadośćuczynienie.

Po szczerej rozmowie przychodzi czas rekompensaty za wyrządzone krzywdy. Nie chodzi tu o wskazywanie i karanie winnego, a o próbę wyrównania, zrekompensowania cierpienia drugiej strony. Zadośćuczynienie ma wymiar symboliczny, ma to być gest pokazujący partnerowi jak jest ważny, kochany i cenny, jak osoba zdradzająca żałuje i pragnie odzyskać zaufanie. Może to być jednorazowe wydarzenie lub ciągłe, okresowe działania.

Odbudowa zaufania.

Najtrudniejszym punktem do przepracowania jest utrata zaufania. Najczęściej osoba zdradzana bardzo boi się kolejnego zranienia. W rezultacie ponowne zaufanie jest dla niej wielkim wyzwaniem. Aby zaufanie na nowo mogło powrócić między partnerów, często bardzo potrzebny jest okres całkowitej transparentności. Chodzi w nim o to, aby wyrazić zgodę i akceptację na sprawdzanie, monitorowanie działań drugiego. Partnerzy powinni się umówić co do okresu trwania takiej kontroli – nie powinien on trwać „wiecznie”, nie chodzi o bycie ograniczanym i wiecznie sprawdzanym, a jedynie o pokazanie swojej dobrej woli, zaangażowania i chęci naprawy relacji. Praktyka taka jest także pomostem do zbudowania zaufania. Podkreślić należy, że zaufanie nie pojawi się spontanicznie i samoistnie. Raz zawiedzione zaufanie nie pojawia się znowu. Trzeba włożyć świadomy wysiłek i zaryzykować, ufając na nowo.

Praca nad zaufaniem należy do partnera zdradzonego. Ciągłe rozpamiętywanie i nieufność w obawie przed ponownym zranieniem – jeśli nie zmniejsza się w toku pracy – również jest przesłanką do podjęcia terapii indywidualnej. Być może inne okoliczności czy wydarzenia z życia przyczyniły się do nadmiernego przeżywania zranienia.

Odbudowa relacji.

Kolejnym ważnym etapem jest odbudowa relacji po zdradzie. Sytuacja zdrady jest szokiem dla osób w relacji, wzbudzającym mechanizm zmian. Partnerzy niejako budzą się ze snu, przypominają sobie, jak kiedyś wyglądała ich relacja, zaczynają tęsknić za wzajemną bliskością. Pragną czuć się przy partnerze dobrze, swobodnie, umieć i chcieć z nim dzielić swoje przeżycia, emocje, myśli. Chcą się czuć dobrze i godnie traktowani i tak samo traktować partnera.

Może okazać się, że zdrada jest zbyt trudna, by przepracować ją samemu. W takiej sytuacji z pomocą przychodzi terapia par. Terapia ma pomóc partnerom rozmawiać o trudnych i niewygodnych sprawach, nie ukrywać uczuć i wyrażać je z szacunkiem, z uwzględnieniem uczuć drugiej osoby.

Jak naprawić związek po rozstaniu?

Pierwszym krokiem, gdy zastanawiamy się nad naprawą związku po rozstaniu, jest odszukanie przyczyny rozstania. Gdy właściwie ją rozpoznamy, powinniśmy zastanowić się nad rozwiązaniem problemu i zadać sobie pytanie, czy chcemy go rozwiązać. Jeśli naprawdę nam zależy na drugiej osobie, jesteśmy przekonani, że będziemy w stanie naprawić swoje błędy i stworzyć z tą osobą udany związek mimo pierwszej nieudanej próby, to oczywiście podjęcie wszelkich starań ma sens. Zwłaszcza, jeśli rozstanie było wynikiem chwilowej słabości czy oddalenia się, głupiego nieporozumienia czy braku wyczucia cudzych potrzeb.

Rozważając wszelkie za i przeciw, bierzmy też możliwie obiektywnie pod uwagę postawę drugiej osoby. W istocie, bywa, że zaślepieni miłością nie zauważamy, że nasze uczucia nigdy nie były odwzajemniane, ktoś się nami zabawił, nie potraktował poważnie i być może wcale nie zasługuje, by się dla niego jeszcze starać.

W czasie rozważań za i przeciw naprawy, związku najprawdopodobniej mieliśmy czas, aby chwilowo od siebie odpocząć. Ten moment to także dobry sprawdzian uczuć naszego partnera. Jeśli wyjdziemy do z inicjatywą, być może okaże się, że druga osoba nie jest tym zainteresowana. W tym wypadku warto odpuścić wszelkie starania, ponieważ mogą powodować tylko dodatkowe cierpienie.

Jeśli okaże się, że partner wciąż żywi do nas uczucia, rozpocznie się etap intensywnej pracy. Musimy bowiem wrócić do dawnych błędów i nierozwiązanych problemów, by po raz kolejny nie doprowadziły do nieporozumień i oddalenia się. W związku z tym, punktem wyjścia powinna być szczera rozmowa. Podczas niej konieczne jest wzajemne wysłuchanie siebie z szacunkiem oraz omówienie tych aspektów, które wpłynęły na decyzję o rozstaniu. Taka rozmowa to okazja do udowodnienia, że mamy konstruktywne podejście do naszej relacji i chcemy coś poprawić, a nie czujemy się tylko samotni. To moment, by zmierzyć się ze swoimi oczekiwaniami, obawami, potrzebami i planami.

Jak naprawić relacje w związku?

Bez względu na to, co jest przyczyną rozłamu w związku, pierwszym krokiem ku jego naprawie jest przeprowadzenie szczerej rozmowy. Można przeprowadzić ją samemu lub w towarzystwie terapeuty. Ma ona na celu pomóc w znalezieniu przyczyny istniejących kłopotów.

Poradnia Strefa Myśli od wielu lat udziela profesjonalnej pomocy w zakresie psychoterapii par i małżeństw. Nasze doświadczenia pokazują, że wiele – mogłoby się wydawać, niemożliwych do przepracowania problemów – z pomocą specjalisty zostaje zażegnanych, a pary na nowo odbudowują łączące ich uczucie. Jeśli czujesz, że w Twoim związku pojawiły się problemy i potrzebujesz pomocy specjalisty, skontaktuj się z nami! Możesz umówić wizytę poprzez kontakt mailowy: recepcja@strefamysli.pl, telefoniczny: 22 490 44 12 lub poprzez system zapisów online.