Dystymia jest jedną z form depresji, kiedyś nazywaną depresja nerwicową. Jest to rodzaj choroby psychicznej, w trakcie której, pacjenci doświadczają obniżenia nastroju. Ludzie z tą dolegliwością często mają problem z wywiązywaniem się z codziennych obowiązków i ciężko jest im czerpać radość z życia. Potocznie nazywana jest “lekką depresją”, przez co często jest niezauważana przez chorego, jak i jego otoczenie. Nie powinniśmy jednak tego schorzenia lekceważyć. Istnieją skuteczne metody, które potrafią wyleczyć dystymię, a pacjenci będą mogli wrócić do codziennego funkcjonowania po odpowiednio przeprowadzonym leczeniu. W dzisiejszym artykule opiszemy objawy, przyczyny oraz skuteczne leczenie dystymii. Życzymy miłej lektury.
Objawy dystymii
Dystymia to przewlekła depresja z lękiem. Jest to taki typ depresji, która charakteryzuje się przewlekłym (przeważnie trwającym dwa lata bądź dłużej) obniżeniem nastroju. Jest ona łagodniejsza niż w przypadku depresji endogennej. W czasie trwania tej dolegliwości, mogą zdarzać się okresy gdy osoba czuję się dobrze, ale nie te epizody nie przekraczają czasu dwóch tygodni. Osoba, która choruje na dystymię odczuwa smutek, zmęczenie, niezadowolenie czy przygnębienie. Oczywiście, symptomy te są łagodniejsze niż depresja, ale mają charakter przewlekły. Mimo odczuwania dyskomfortu, osoba taka nie rezygnuje z codziennych czynności, takie jak praca. Szacuje się, że około 2-5% społeczeństwa, żyje z dystymia nie zdając sobie z tego sprawy.
Innymi objawami, które można zauważyć u osoby zmagającej się z dystymią, to:
- umiarkowane obniżenie nastroju,
- przewlekłe zmęczenie,
- brak zdolności odczuwania pozytywnych emocji i przyjemności, zwana inaczej anhedonią,
- częste zamartwianie się, samokrytycyzm, niska samoocena i poczucie beznadziejności,
- drażliwość
- codzienny pesymizm, pisanie czarnych scenariuszy na temat naszej przyszłości,
- wycofywanie się z życia społecznego,
- uczucie bezsensu, nuda i wewnętrzna pustka,
- brak motywacji,
- mogą pojawić się zaburzenia snu i uczucie lęku.
Główną różnicą pomiędzy dystymią, a innymi rodzajami depresji, a przede wszystkim jej ciężkich okresów, jest wywiązywanie się z zawodowych i rodzinnych obowiązków. Mimo to, wykonywanie tych czynności nie przynosi żadnego poczucia satysfakcji.
Przyczyny dystymii
Przyczyny powstawania dystymii nie są do końca poznane. Naukowcy wciąż badają jak powstaje to schorzenie i co jest jej głównym powodem występowania. Jednak lekarze biorą kilka innych różnych czynników, które mogą powodować tą chorobę psychiczną. W przypadku dystymii bierze się głównie uwarunkowania genetyczne. Świadczy o tym fakt, że często u osób chorych na dystymię, w przeszłości ktoś w rodzinie był chory na inne choroby tego typu – w tym depresję.
Kolejnymi przyczynami dystymii rozpatruje się również zaburzenia w obrębie układu neuroprzekaźników. Przede wszystkim w płaszczyźnie zmniejszonej ilości serotoniny i noradrenaliny. Potwierdzeniem tej tezy może być fakt, że farmakologicznie zwiększenie ilości neuroprzekaźników u osób o tym schorzeniu, poprawia ich stan. Innymi przyczynami zaangażowanymi w pojawianie się dystymii jest zaburzenie czynności układu hormonalnego. Przede wszystkim wymienia się tutaj zaburzenia z funkcjonowaniem tarczycy czy zaburzenia czynności osi podwzgórze-przysadka-nadnercza (HPTA).
Leczenie dystymii
Bardzo ważne jest leczenie dystymii. Często jest ono bagatelizowane, bo samopoczucie usprawiedliwiamy cechami charakteru, przemęczaniem czy introwertycznym podejście do życia. Z drugiej strony, nieleczona dystymia może prowadzić do „dużej depresji” (według badań ok. 10% cierpiących na dystymię zaczyna odczuwać objawy diagnozujące w kierunku „dużej depresji”), gdzie nieleczona może prowadzić do diametralnego pogorszenia naszego stanu psychicznego, a nawet do prób samobójczych czy samobójstwa.
Lekarze do leczenia wykorzystują bardzo często połączenie psychoterapii z farmakoterapią. Najczęściej stosowanymi lekami są leki z grupy inhibitorów zwrotnych wychwytu serotoniny i noradrenaliny oraz trójcykliczne leki przeciwdepresyjne.
Jeżeli chodzi o psychoterapię, to najczęściej spotykaną jest terapia poznawczo-behawioralna. Należy mieć na uwadzę, że leczenie dystymii wymaga poświęcenia dużej ilości czasu. Terapia może trwać nawet kilkanaście miesięcy. Najbliżsi pacjenta, w tym rodzina i przyjaciela, muszą zdawać sobie sprawę, że efektów nie zaobserwują od razu po rozpoczęciu terapii. Dlatego bardzo ważnym jest dodanie odpowiedniego wsparcia takiej osobie i pomoc w przejściu przez takie problemy razem. Ze względu na przyjmowanie leków, efekty odczuwalne są dopiero po ok. 2 tygodniach. Dobranie odpowiedniej metody i farmakoterapii, terapia będzie bardziej efektywne i pacjent zacznie obserwować systematyczną poprawę.
Niestety często osoby chorę na dystymię lekceważą swój stan, a obniżenie samopoczucia uważają za coś naturalnego i normalnego. Chorzy przez to unikają kontaktu z lekarzami, pogrążając się głębiej w swojej chorobie. Zachowanie to często doprowadza do pogorszenia stanu, a w najgorszych wypadkach – powoduje depresję. Dlatego nie warto lekceważyć i bagatelizować tego problemu i niezwłocznie skontaktować się z lekarzem w celu podjęcia leczenia. Im szybsza reakcja na problem, tym mniejszą trudność sprawi leczenie tego problemu.
